Confession?

Ryan was zonder enig woord weer door het raam geklommen, ze waren niet aanwezig geweest bij de lunch. Gelukkig was niemand hen gaan zoeken, want de lunch was iets waar je zelf voor kon kiezen, Ontbijt en avondeten was verplicht. luid vloekend liet Ryan zich op bed vallen en draaide zichzelf als een klein kind in de dekens, tot hij er onder lag. Die stinkwolf had alles verpest. Puur omdat het een stinkwolf was. Gewoon.. Zijn aanwezigheid, alles, kjajdjasjhd. Ryan probeerde met zijn vuist te slaan, maar omdat hij in de dekens werd gewikkeld hield hem dat tegen. Verdomme, kutwolf, stinkbeest, alles. En hij was ook nog eens bijna verdronken.. Vandaag was ronduit een kutdag geweest..

Chriss was nog niet terug gekomen, Ryan had ook gene idee waarom hij op haar lag te wachten. Hij moest wel gek zijn. Pff.. Chriss.. Wat had hij aan haar? Oke, Ze had hem gered enzo, maar daarna ging ze er met dat andere stinkmormel vandoor.. Bij die gedachte doezelde Ryan rustig in slaap, de boze frons op zijn gezicht verdween langzaam door de bijna coma waar hij in belandde.

Uiteindelijk arriveerde ook Chriss bij het kamp. Ze keek even naar boven. Het raam was nog open. Zou de leiding hebben gemerkt dat ze weg waren? Ze hadden wel de lunch gemist. Maar de leiding kennende hadden ze nog liever dat ze daar wegbleven en stierven aan ondervoeding dan dat ze er 'gezellig' bij kwamen zitten. Chriss nam een grote aanloop en klom behendig het raam in.

Met haar handen hangend aan de buitenkant van het kozijn, trok ze zich op. Ze stond nu in het vensterbank, gehurkt. Haar blik gleed naar binnen. Daar lag Ryan, te slapen. Pff. Chriss was nog steeds pissed op die gast. Zijn gedrag van daarnet mocht hij nog mooi aan haar uit gaan leggen vandaag. Chriss liet haar benen langzaam via de muur naar beneden glijden en belandde met haar voeten op de vloer.

Chriss liep naar het bed, Ryans kant. Daar stond ze, met haar handen in haar zij. Ze was min of meer op oorlogspad maar wist niet zo goed wat ze moest doen. Ze keek door de kamer om te zoeken naar bepaalde voorwerpen die ze kon gebruiken, misschien wel om zijn hersens mee in te slaan. Maar dan wel als hij wakker was, anders was het best wel laf geweest. Haar oog viel op haar kussen die bijna van haar hoofdeinde afviel. In snelle pasjes, zachtjes, liep ze om het bed heen naar haar kant. Ze ging met haar kniëen op haar kant van het bed zitten en pakte haar kussen op. Ze hield het even voor zicht. Gerechtigheid. Ze hief het kussen op en begon er hard mee op Ryans hoofd te slaan. ''Wat. Was jou. Probleem.'' Zei ze bij elke klap met het kussen. Alsof ze iemand aan het neersteken was met een mes ging ze tekeer.

Ryan schrok zich een ongelukkige dood toen er plots een kussen op zijn hoofd viel, en er vervolgens hard op hem wer dingeslagen. Als een wild beest ontwaakte Ryan uuit zijn zelfgemaakte cocon, ontweek een klap van een kussen en greep uiteindelijk Chriss' onderarmen beet terwijl hij die met een onmenselijke kracht tegenhield, maar haar niet bezeerde. Hij keek haar giftig aan, zijn bovenlip opgetrokken alsof hij weer oog in oog stond met een vijand, liet Chriss daarna venijnig los. "Mijn probleem?! Dat je eerst mijn leven redt, dan doet alsof ik niet besta, omdat er een of andere geile koreaan je zit op te hitsen. Dát is mijn probleem!" Rip Ryan terwijl hij met opgeheven schouders opstond. Hij liep onrustig een rondje en begon weer te preken, met een vinger op Chriss gericht. "En dat je dan ook nog eens boos word omdat ik jullie 'romantische momentje' verpest. Nou, die gast had anders wel verpest dat ik.. Weet je, Láát ook maar. Telkens als ik een fout maak, kom jij weer met je woedeproblemen. Is het nou nooit eens afgelopen?" Riep Ryan, hij gedroeg zich net zo agressief als dat moment dat ze bij elkaar werden opgesloten. Maar hij had het écht gehad met haar. Of ze nou een vriend was of niet.

Na een paar keer geramd te hebben met het kussen, was Ryan klaar wakker. Zijn blik sprak boekdelen: Hij was woedend. Ruw greep hij haar onderarmen beet waardoor haar bewegingen met het kussen staakte. Ze liet het kussen achter Ryan op de grond vallen en staarde hem met dezelfde woedende blik aan. ''Answer me!'' Riep Chriss aangebrand. Venijnig liet Ryan Chriss los. Giftig, alsof hij zojuist pure haat voor haar had opgespaard in zijn slaap, keek hij haar aan. ''Mijn probleem?!'' Was het eerste wat zijn mond verliet. ''Dat je eerst mijn leven redt en vervolgens doet alsof ik niet besta omdat er een of andere geile koreaan je zit op te hitsen. Dát is mijn probleem!'' Ryan stond op en begon wat onrustig een rondje door de kamer te lopen. Chriss' gezicht was verbijsterd. ''WÁT?!'' Riep ze ongelovig uit. Dat kon niet waar zijn. Was het nu opeens háár schuld?? ''En dat je dan ook nog eens boos wordt omdat ik jullie 'romantische momentje verpest.'' Ging Ryan verder. Chriss was het zat. Woedend stapte ze het bed af en liep op Ryan af. ''Nou, die gast had anders wel verpest dat ik.. Weet je, láát ook maar. Telkens als ik een fout maak, kkom jij weer met je woedeproblemen. Is het nou nooit eens afgelopen.'' Ryan zat nu zowat tegen haar te schreeuwen. Chriss was gewoonweg verstijfd van woede. Ze kon veel van hem hebben. Maar dit ging te ver. ''Nou moet jij eens heel goed naar mij luisteren,'' Begin ze driftig terwijl ze recht op hem af kwam lopen en haar wijsvinger in zijn borst prikte. ''Ik deed helemaal niet of je niet bestond!! Ik zie geen enkele reden in waarom ik dat zou doen. Weet je, voor een moment, één klein momentje, dacht ik zelfs dat we.. vrienden waren.'' Ze trok haar vinger terug uit zijn borst. Ergens was het wel grappig om te zien hoe een meisje, jonger en meer dan 10 centimeter kleiner dan de jongen voor haar, driftig tekeer ging. Ze wondt zich veel te veel op. ''En dan nog wat, d-die Koreaan zat me helemaal niet-.. niet te versieren!!'' Chriss stopte even. Ze herdacht haar eigen woorden. Hij was haar niet aan het versieren.. toch? Hij deed gewoon.... aardig. Chriss had haar handen tot vuisten gebald. ''Er wás helemaal geen 'romantisch' momentje. J-Je verbeeld je dingen!'' Door haar boosheid ging ze gewoon stotteren. ''En om nog terug te komen op wat je zei van net: come on, spit it out.. als je wat te zeggen hebt zeg het dan maar NÚ in mijn gezicht, Ryan Stonewell..'' Ze had Ryan zo ver naar achter geduwd dat ze nu bijna tegen elkaar aan stonden, in een hoekje van de kamer. Hijgend en met een boze blik keek Chriss Ryan aan. Wachtend op iets van een reactie, of zelfs een uitbarsting terug. Het kon d'r helemaal niets meer schelen.

Ryan had met diezelfde giftige blik terug gekeken, maar het leek niet echt alsof die woorden hem binnendrongen. Behalve dat laatste. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar er kwam niets meer uit dan wat gestotter en een zachte 'sterf'. Maar dat nam hij terug, draaide zich richting Chriss en duwde haar ruw tegen de muur. "Vrienden?" Zei hij met een wat boze blik, alsof Chriss iets heel geks zei, en bekeek haar gezicht op een manier, hij nam er zichtbaar de tijd voor. "Ik zal je eens vertellen wat ik voelde. Weet je, eigenlijk weet ik nieteens wat ik voelde, maar het voelde goed. Totdat die pestkoreaan er tussen kwam, en ik dacht dat ik gék werd." Ryan siste het venijnig door zijn tanden door. Hij liet Chriss haar bovenarmen los, zijn heoktanden waren zichtbaar van de pissigheid die hij bezat. "Zo'n bloedmooie kop met zo'n grote bek. Niet te geloven dat ik dacht..Dat.." Ryan viel stil, zijn blik bleef hangen op Chriss haar ogen en even verzonk hij in gedachten over wat hij zojuist had gezegd. Wat kon hém het nu verotten. Dat hij haar bloedmooi had genoemd. Hij had het eerder gedacht. "Tsk.. Vrienden.. Dacht je dat? Ik verzoop en ik stond op het punt om..." Ryan keek weg. "Ik weet het niet meer. Je verward me. Dit is wat je met me doet." Hij keerde zijn rug naar Chriss toe, sloeg zijn armen over elkaar. "Ik sta hier een beetje jaloers te wezen en geen van beide weet nog waar ik he tover heb." Hopeloos zwaaide Ryan met zijn armen. Wat moest hij hier nou mee?

Ryan was meer van daden dan van woorden, bleek. Zonder ook maar iets te zeggen duwde hij Chriss ruw tegen de muur. Chriss leek geschrokken door zijn plotselinge actie. Als een klein bang meisje keek ze hem aan. Zou hij gaan slaan? Bijten misschien? Of haar gewoon helemaal uitschelden? ''Vrienden?'' Begon Ryan zijn vermoedelijk tweede preek. Chriss kromp wat ineen, ietwat bang voor wat ging komen. Hij keek haar nogal raar aan, uitgebreid. Alsof hij iets van haar wilde. "Ik zal je eens vertellen wat ik voelde. Weet je, eigenlijk weet ik nieteens wat ik voelde, maar het voelde goed. Totdat die pestkoreaan er tussen kwam, en ik dacht dat ik gék werd." Ryan liet haar bovenarmen ruw los. Met een pijnlijk gezicht wreef Chriss over haar armen heen. Nee, ze was niet meer boos op hem. Nu was ze bang. Zoals hij haar aankeek, en tegen haar schreeuwde. En al heelmaal hoe dicht en intimiderend hij bij haar stond. "Zo'n bloedmooie kop met zo'n grote bek. Niet te geloven dat ik dacht..Dat.." Ryan stopte direct met praten. Zei hij nou dat hij haar mooi vond? Min of meer. "Tsk.. Vrienden.. Dacht je dat? Ik verzoop en ik stond op het punt om..." Weer viel hij stil. Dit keer keek hij ook weg van haar. Hij hield iets verborgen voor haar. "Ik weet het niet meer.'' Zei hij uiteindelijk. ''Je verward me. Dit is wat je met me doet." Plots draaide Ryan zich om en liep bij haar vandaan. Chriss ging al wat meer rechter op staan. Zijn woede was iniedergeval afgenomen. "Ik sta hier een beetje jaloers te wezen en geen van beide weet nog waar ik het over heb." ''Jaloers?'' Onderbrak Chriss hem. Ze liep naar Ryan toe. ''Wat bedoel je met Jaloers?'' Ergens wist Chriss het antwoord wel, ze kon het alleen niet geloven. ''Je gaat me toch niet wijsmaken dat je-..... Maar je háát me!'' Riep Chriss nu uit. ''Je haat me tot het diepste van je hart.. we zijn vijanden, dat heb je zelf ook gezegd. En... én je kneep me!'' Zei Chriss, wijzend op haar bovenarmen die hij zojuist had beetgepakt. ''There is no way that-....'' Chriss viel nu ook even stil. Ryan had nog niks gezegd. Was dat een bevestiging?

Chriss herhaalde zijn laatste woorden. "Jaloers ja.." Hij draaide zich nie tom, totdat de woorden die Chriss verder zei hem weer opfokte. Hij zuchtte, rolde met zijn ogen en draaide zich met een ruk om.Wat hij bedoelde met jaloers.. Wat hij bedoelde?! Was het niet nu al duidelijk?! Hij wist zelf nieteens wát duidelijk moest zijn, maar duidelijkheid zou er komen. Met een paar grote passen stapte Ryan op Chriss af, duwde haar opnieuw richting de muur, dit keer zacht. En opnieuw die blik die haar uitgebreid bekeek. "Wat ik daarmee bedoel, He." Herhaalde hij, sissend in haar oor. Even was het stil, en de sfeer was om te snijden. Het voelde alsof er elk moment iemand kon dood gaan. Zonder nog een woord te zeggen hief hij Chriss haar kin op, ze moest omhoog kijken om in zijn ogen te kunnen kijken. Zijn blik had wat weg van verwarring, maar iets anders. Iets anders wat moeilijk te plaatsen was. Het leek op verlangen, maar niemand kon het zeker weten. "Wat ik bedoel...Ik weet het niet." Hij had zich over haar gezicht gebogen en had het bijna tegen Chriss haar lippen gefluisterd. "Maar dit gevoel verward me. En je ziet wat het met me doet.." Hij liet Chriss haar kin los, maar hield zijn gezicht dichtbij. Ergens hoopte hij dat Chriss niet haar blik zou afwenden. Zijn ogen bleven half gesloten hangen in die van Chriss, die ogen die oplichtte in het donker en een lichte, onmenselijke kleur hadden. Als zijn hart nog kon kloppen, zou het op dit moment zijn borstkas zijn uitgesprongen. Was hij blij dat het dat niet kon. Zonder nog maar iets te zeggen drukte Ryan zijn lippen op die van Chriss, na enkele seconden haalde hij ze er pas vanaf. Dit was wat dat gevoel met hem deed.

Chriss' laatste woorden bevielen Ryan duidelijk niet. Hij had zich alweer omgedraait en was nogmaals op haar afgelopen. Automatisch kromp Chriss weer ineen. Waarom voelde ze toch telkens die angst als hij haar zo boos en intimiderend aankeek? En dat terwijl hij, op het gevecht na, haar nog nooit wat had aangedaan. Hij duwde Chriss weer tegen de muur, dit keer zachter. Had hij naar haar geluisterd toen ze had gezegd dat hij haar had geknepen? "Wat ik daarmee bedoel, hè...'' Herhaalde Ryan sissend in haar oor. Ryan maakte zijn zin niet meer af. Er viele en stilte. Pijnlijk, ongemakkelijk zelfs. Chriss' kin werd omhoog geheven, alsof haar werd gedwongen hem aan te keken. En als een mak schaap deed ze dit ook. "Wat ik bedoel...'' Zei Ryan nu heel zacht. Hij boog zich voorover. ''Ik weet het niet." Zijn lippen raakte bijna die van haar aan terwijl hij de woorden uitsprak. "Maar dit gevoel verward me. En je ziet wat het met me doet.." Chriss' kin werd losgelaten. Verbaasd, van zijn actie, keek Chriss naar Ryan. Haar mond hing open. Zijn gezicht was nog gevaarlijk dichtbij. Wat moest ze doen? Moest ze wat zeggen, hem onderbreken? Of moest ze gewoon afwachten tot hij wat ging zeggen. Ze durfde haast geen adem te halen. Chriss zag dat Ryan zijn ogen halfgesloten had en voor ze het wist had hij zijn lippen op die van haar gedrukt. Chriss' sloot haar ogen in een reflex. Ze kuste terug. ......ze kuste terug?!!!!! Waar was ze mee bezig!!! Na een paar seconde haalde Ryan zijn lippen alweer van die van haar af. Chriss stond tegen de muur aangedrukt, verstijfd. Geen flauw idee wat ze moest zeggen, hoe ze moest reageren. Langzaam, en met bijna trillende vingers, raakte ze haar lippen aan. Dezelfde lippen die Ryan zo even met de zijne had aangeraakt. Zacht, teder. Net fluweel. ''Why?'' Was het enige wat Chriss kon uitbrengen.

Ryan had CHriss haar lippen gevoeld. Ze voelde zacht aan, niet de lippen van een vijand. Ryan had het anders verwacht. Eigenlijk wist hij helemaal niet wat hij had moeten verwachten, want hoe zou hij dat moeten weten als hij Chriss nog nooit had gekust? Het was in ieder geval fijn geweest en.. Woah, Woah woah. Dit begon meer op Twilight te lijken dan op een kamerstraf, wáár was hij mij bezig? Met een verwarring in zijn blik stapte Ryan een enkele stap naar achter.

"I don't even know.." Was zijn antwoord op Chriss haar verbijsterde vraag geweest. Hij wist echt niet wat er zojuist was gebeurd. Hij gad de schuld maar aan dat gevoel wat er in hem omging, die ervoor zorgde dat hij haar had gekust. Een gevoel wat eigenlijk.. Helemaal niet zo vervelend was. Ryan legde zijn hand op zijn borst. "Het zit hier.. En.. Hier." Voorzichtig schoof zijn hand nu naar zijn onderbuik. "En in mijn hoofd." Hij leek oprecht in de war te zijn. "Volgensmij ben ik ziek.. Ik ga liggen." Ryan maakte aanstalten om naar zijn bed te lopen.

In zijn hoofd, en in zijn buik, in zijn borstkas ging van alles mis. Volgens Ryan, dan. Want als hij eens zou weten wat hij zou voelen, zou hij zichzelf voor gek verklaren. Hij herkende het gewoon niet meer. Het was zo lang geleden dat hij zoiets had meegemaakt, het gevoel was hij vergeten. Je aangetrokken voelen tot iemand, verliefd zijn.

Chriss stond nog steeds tegen de muur. Haar adem stokte in haar keel en haar hart klopte net zo hard als iemand die zojuist de marathon had uitgelopen. Ze was verbaast, geschokt en ergens toch... kalm. Alsof het vertrouwd was. Wat totáál nergens op sloeg. Ze kende elkaar nog maar kort en.. en ze waren vijanden.. wáren.. maar of ze zichzelf vrienden konden noemen...? ''I don't even know..'' Antwoordde Ryan na een lange stilte. Hij legde zijn hand op zijn borst, Chriss keek ernaar. "Het zit hier.. En.. Hier." Zijn hand verschoof nu langzaam naar beneden, naar zijn onderbuik. ''En in mijn hoofd.'' Chriss bekeek Ryan voor een moment. Hij leek... verward.. en ergens ook verdrietig. "Volgensmij ben ik ziek.. Ik ga liggen."

Chriss bleef nog even staan voor ze langzaam op het bed afliep, naar haar kant. Ryan lag met zijn rug naar haar toe. Voorzichtig kroop ze op bed, met handen en voeten. Ze zat nu vlak achter hem. Ze stak even haar hand uit, om hem aan te raken, twijfelde, en trok haar hand weer terug. Geruisloos zuchtte ze en ging op haar zij liggen, een beetje opgerold, haar hoofd naar zijn rug toe. ''Je bent niet ziek.'' Zei Chriss zacht, haar blik gericht op haar handen die slapjes naast haar hoofd lagen. ''Je-.... Je bent verliefd.'' Chriss trok haar benen nog een stukje verder op. Misschien wilde hij dat wel helemaal niet horen nu, maar het was de waarheid. Verliefd op haar..... Zoiets geks had ze echt nog nooit gehoord. Hoe in godsnaam kon je nou weer verliefd worden op haar? Chriss zweeg, terwijl ze zoveel vragen had, zoveel wilde zeggen. Maar waarschijnlijk zou dat Ryan alleen maar boos maken op dit moment. Het bleef weer stil. Chriss plukte wat ongemakkelijk aan het laken. Toch zat haar nog iets dwars. ''W-Weet je vriendin hier van?'' Zei ze zacht, haar blik gericht op zijn rug.

Verliefd...?
Vanaf Ryan zijn kant was het doodstil geweest. Hij had heel diep liggen nadenken, twee minuten lang was er een stilte geweest die de dood zou kunnen hebben aangekondigd. Oke, Ryan was in principe wel dood, maar.. Daar hadden we het nu niet over. Langzaam draaide de jongen zich om, richting Chriss en keek haar recht aan in haar mooie blauwe ogen.. Ogen waarin hij verwarring zag, maar ook de ogen waar hij, als hij er in zou zwemmen, zo in zou verdrinken. Ryan zuchtte toen Chriss de vraag stelde over 'zijn vriendin'.

"Vriendin..?" Herhaalde hij met een kalm gezicht, bekeek Chriss haar gezicht alsof Chriss dat had toegelaten, en hij toestemming had gekregen om haar uitgebreid te gaan zitten inspecteren. "Als ik echt verliefd ben.." Nee, hij moest anders beginnen. "Als Ik verliefd op Haruki was geweest, en.. Niet op jou, dan.." Hij staakte zijn zin en ging even rechtop op bed zitten, hij snapte het zelf nie tmeer. Hijw as dus verliefd. Op Chriss. "Haruki is niet mijn vriendin. Haar bedoel je.. Toch?" Zijn hoofd draaide langzam en nieuwschierig over zijn schouder richting Chriss. "Als zij mijn vriendin was geweest, was ik niet verliefd op jou geworden." Concludeerde hij. "Eeuwig leven, eeuwige liefde.. Dat gaat anders bij vampieren.. Eenmaal verliefd, altijd verliefd." Ryan rustte zijn hoofd op zijn knieen. Er zat hem ook duidelijk iets dwars.

"En als ik verliefd ben, dan stopt dat niet zomaar na een week of 3.. 4.." Ryan schudde pessimistisch lachend zijn hoofd. "Ik weet niet tot waar ik in staat ben als ik 'verliefd' ben." Het had dit al met hem gedaan, hij had Chriss gekust. dadelijk ging hij nog echt van haar houden ook. Dat zou pas te gek zijn...

Ryan had zich omgedraaid. Hij bekeek haar uitgebreid, ze kon het zien. Maar het stoorde haar niet. Het gaf een lichte spanning met zich mee. Ze voelde het in zichzelf. ''Vriendin...?'' Herhaalde hij nu kalm. "Als ik echt verliefd ben.." Ryan stopte. "Als Ik verliefd op Haruki was geweest, en.. Niet op jou, dan.." Er viel weer een stilte, alwéér. Zonder verder te gaan ging Ryan recht op zitten. "Haruki is niet mijn vriendin. Haar bedoel je.. Toch?" Chriss knikte enkel. Langzaam draaide Ryan zich om. Chriss keek op. Hun blikken kruisden elkaar. "Als zij mijn vriendin was geweest, was ik niet verliefd op jou geworden." Die woorden moest ze even tot zich door laten dringen. Verliefd..... op haar.... Ze moest hier nogal aan wennen. En nog belangrijker: ze moest hem een antwoord terug geven. Tot nu toe had ze nog niks 'gevoeld' voor hem. In het begin voornamelijk haat, maar niets wat op verliefdheid leek. Even flitste haar gedachte terug naar het meer. Er waren wel een paar momenten dat-..... "Eeuwig leven, eeuwige liefde.. Dat gaat anders bij vampieren.. Eenmaal verliefd, altijd verliefd." Chriss slikte. Op de een of andere manier voelde ze zich in een positie gedwongen. Als ze zijn liefde niet beantwoordde dan-.. Dan zou hij voor 'eeuwig' met dit gevoel blijven zitten. Ze wilde hem dat niet aandoen. Maar ze moest wel trouw blijven aan zichzelf. Wilde ze dit wel. Ze keek Ryan niet aan.

''Ik denk dat je het haar moet vertellen.'' Verbrak Chriss de stilte. Ze keek op, recht in Ryans ogen. ''Je hebt het misschien nog niet door gehad maar....'' Chriss stopte even. Een klein lachje, van ongeloof, verscheen op haar gezicht. Ze schudde kort haar hoofd. ''Je hebt het echt niet gezien hè?'' Vroeg ze, zonder eigenlijk een antwoord terug te verwachten. Ook Chriss ging nu rechtop zitten, tegenover Ryan. ''Dat meisje, Haruki, ze is gek op je.'' Chriss wist niet goed te ontdekken wat Ryans reactie was. Of hij was geschokt, of hij wist zijn reactie heel goed te verbergen. ''Hoe ze naar je kijkt, hoe ze tegen je praat.. die blik in haar ogen..... Doet het je dan helemaal niks?'' Chriss vroeg zich af of Ryan überhaupt wel eens aan Haruki gedacht had. Een zucht verliet haar mond. ''Ze vind je leuk. Misschien wel meer dan dat..'' Ze sprak zacht. ''En wat mij betreft-...'' Weer keek ze op in Ryans ogen. ''Je zult mijn hart moeten winnen, Ryan.'' Zei ze kalm. ''Je kan niet van mij verwachten van het een op het andere moment verliefd te worden. Zoiets heeft tijd nodig. En ik weet niet of ik de juiste persoon voor je ben.'' Langzaam sloeg ze haar ogen neer. De waarheid was hard.

Ryan staarde vol ongeloof naar Chriss. Die woorden.. Haruki.. Gek op hem..? Ze waren ingeslagen als een bom. En hoe, Ryan keek even wat ongelovig voor hem uit. Ze zou haar hart breken, als Hij het haar zou vertellen. Dit was een benauwde situatie.. Het leek net alsof ze in een dramaserie zaten, vond Ryan. Wat verward liet hij zichzelf achterover vallen en zuchtte diep. "Waarom is alles ook zo fucked up ingewikkeld." Mompelde hij terwijl hij zich omdraaide en zijn hoofd in zijn kussen begroef.

"Ja.. Ik snap het..." Mompelde Ryan, nog steeds zijn hoofd in het kussen genesteld. Haar hart voor zich winnen... Als ze het zo wilde doen, dan zou hij dat zeker proberen. Niet proberen, hij zou er voor gaan. Al wist hij nog niet zeker hóe. "Hoe..?" Ryan leek die vraag nog eens echt te menen ook. Hoe moest Chriss dat nu weten..? Alsof ze in de toekomst kon kijken..? Zo'n vraag was ronduit onmogelijk te beantwoorden. De jongen keek teriwjl hij lag, weer in Chriss haar ogen. "Maar dat zien we dan wel weer." Even leek het alsof zijn ogen op haar lippen bleven hangen, maar de jongen herstelde zich snel weer. "Ik ga slapen, het is voor mij nacht." Abrupt draaide Ryan zich als een eikel om.

''Hoe?'' Herhaalde Chriss zijn vraag. Tsjah. Dat wist ze inderdaad zelf ook niet. Hij zou een manier moeten vinden. En ergens, ergens heel diep in haar, had ze het gevoel dat Ryan er een zou vinden. Ze wist alleen nog niet hoe, en wanneer. Maar alles zou zichzelf wijzen. Dit was óf de grootste fout van haar leven, of juist de beste keuze die ze ooit had gemaakt.

"Maar dat zien we dan wel weer." Onderbrak Ryan haar gedachte. Chriss keek even op en zag dat Ryan weer naar haar aan het staren was. Ze lachte wat flauwtjes, wilde nog wat zeggen maar zag dat Ryan zich al had weggedraait van haar. "Ik ga slapen, het is voor mij nacht." Mompelde hij nog. Chriss liet haar weer op haar zij liggen, haar gezicht nog steeds in de richting van zijn rug. Ze staarde wat voor zich uit, knipperde even en kroop uiteindelijk langzaam dichterbij. Een klein stukje maar. Ze rolde zich weer ietwat op en had haar voorhoofd heel voorzichtig tegen de achterkant van zijn rug aan gedrukt. Zo lagen ze daar. ''Truste.'' Zei Chriss zacht waarna ze haar ogen sloot.

[End toppic?]

[end topic]