-Chased...

"haa.. Haa.. Haa.." Zwaar gehijg. Takken die kraakten, voetstappen die hard neerstampten op de mossige, en bebladerde ondergrond. De bomen schoten hem voorbij en wat voor hem was, was nu achter hem. Wat achter hem was, moest achter hem blijven, en moest hij donderssnel van wegwezen. Hij hoorde het gehijg van hem nog net niet in zijn nek, maar hij wist dat hij er was. Maar hij zou niet omkijken. Hij wilde niet zien wat hem achterna zat. En helaas wist hij dat al.

"Blijf staan, ik krijg je toch wel." Hij deed niet eens zijn best om de jongen met de bandana te achtervolgen, sneller was hij toch wel. En dit was voor hem alleen maar een spelletje, kijken hoe lang de jongen het vol hield en toekijken hoe hij langzaam snelheid afnam, en neerviel van uitputting zodat de vampier zijn tanden in zijn nek kon zetten. Een grijns verscheen op het perfecte gezicht van de vampier bij die gedachte, dat hij tóch wel beter was dan de jongen voor hem en dat hij geen schijn van kans had. Als hij maar niet nu struikelde, want zijn enkels waren de plekken die zwak waren.

"Haa.. Haa.. Shit.." De jongen met de bandana verloor zijn evenwicht, greep zich nog net vast aan een tak van een boom maar belandde uiteindelijk in de bladeren. rolde een stuk verder, waarna hij angstig opzij strompelde met zijn buik over de grond en zich uiteindelijk tussen de wortels van een boom kon verbergen. Hij kon maar slecht zien, de grote wortels van de boom belemmerde zijn zicht. Maar hij zag voetstappen vanuit zijn lagere positie, de jongen die hem achterna zat had slanke benen. De jongen met de bandana probeerde zijn adem in te houden.. Zodat hij de adem van de vampier kon horen, of hij weg ging..
"Waar zit je~?" Riep de vampier alsof hij met een klein kind verstoppertje speelde. Zijn oog viel op een stuk stof, die aan een tak van een boom hing. Ryan trok het er af en rook er aan, een grijns sierde zijn valse lippen. "Ik heb je." De jongen snoof wat in de lucht, zijn hoofd keerde schichtig in de richting van waar de jongen zich had verstopt. En hij bukte, waarna hij oog in oog stond met de doodsbange jongen. Hij moest hier weg. En snel. Heel snel. Iets moest die vampier wegkrijgen. Een geur van bloed, een stem, een afleiding. En snel..

Heel voorzichtig stapte Chriss met één voet het water in. Alsof ze op glas liep. Ze rilde kort en sloeg direct haar armen om haar blote huid heen. Het was best fris. Wat twijfelachtig keek ze naar het water. Ze moest erin, al was het maar voor een paar secondes. Chriss schudde haar hoofd. 'Het is maar water.' Dacht ze bij zichzelf. 'Het is maar water...' Een tweede voet schoof langzaam naar voren en gleed nu ook het water in. Het meer was prachtig om te zien. Erg helder en het voelde fris op je huid. Chris haalde even diep adem, bukte zich half en dook uiteindelijk in één keer onder. Direct kwam ze weer boven, iet wat spartelend en hulpeloos. Haar voeten zochten gewild naar een bodem om op te staan maar die voelde ze niet. Ze dacht meteen aan wat de boswachter haar had geleerd: In wijd sluit, in wijd sluit, in wijd sluit.. Chriss maakte rondjes met haar armen en benen. ''In wijd sluit, in wijd sluit..'' mompelde ze nu in zichzelf. Het zag er wat ongelukkig uit maar het lukte haar om de waterkant weer te bereiken.

Op handen en voeten kroop ze naar haar hoopje kleding toe. Op haar knieën bleef ze zitten. Haar natte donker bruine haren vielen over haar schouders en enkele druppels belandde op haar zwarte broek. ''Waar zit je?~'' Klonk opeens een stem. Het had iets weg van een vage echo. Direct schoot Chriss' hoofd omhoog. Hoorde ze dat nou goed? Haar ogen schoten van links naar rechts en ze spitste haar oren even. Het was weer doodstil. Chriss stond langzaam op, ze rechtte haar rug. Totaal geen schaamte voor het feit dat haar kleding recht voor haar lag in plaats van aan haar lijf. Integendeel, ze leek een soort zelfvertrouwen uit te stralen. ''Ik heb je.'' Hoorde ze dezelfde stem nu zeggen. Nu hoorde ze het beter. Het kwam van ver achter het meer vandaag, concludeerde Chriss. Zonder verder aarzeling begon ze te rennen, richting de stem die ze zojuist gehoord had. Bij haar vierde en vijfde pas nam ze een soort duik richting de grond en precies voordat haar handen de grond zouden raken, begon haar lichaam te veranderen in dat van een weerwolf.

Een eindje verderop ontdekte Chriss twee jongens. Een lange jongen met een bleke huid en blond haar stond gebogen over een zwartharige jongen. De jongen die op de grond lag zag er een beetje ongelukkig uit. Waren ze aan het vechten? Plots vulde een sterke geur Chriss' neus. Ze trok even met haar gezicht. Die geur. Die verdomde geur. Ze herkende het uit duizende. Langzaam ontblootte ze haar scherpe hoektanden: vampire. Pootje voor pootje kwam ze op de twee jongens aflopen. Toen de afstand tussen hen en Chriss nog maar een meter of 10 was, begon ze laag te grommen. Haar blik gericht op de vampire. Hier zou hij niet mee wegkomen. Ze zette het op een rennen.

De jongen met de bandana om zijn hoofd, wiens naam Samuel luidde, maakte piepend een schietgebedje met zijn handen in elkaar gevouwen. Dat monster ging hem afmaken, hij voelde het al aankomen. Hij zou hem leegdrinken. "Alstjeblieft alstjeblieft.. Laat me gaan, Ik heb niemand en.." De jongen werd onderbroken door zijn eigen angst, de hoektanden van de vampier zagen er gevaarlijk uit.
"Stil, anders trek ik je hoofd van je romp en dat vind je niet fijn." Samuel dacht dat hij moest janken, zijn ogen traanden van angst en zijn lichaam verstijfde toen de koude adem van de vampier op zijn blote huid te voelen was. Dit was het einde..

De vampier dacht zijn prooi compleet in handen te hebben, totdat zijn neus werd gevuld met een sterke geur van natte hond, rottend vlees. Gatver. Hij herkende het, en toen het besef binnendrong van wat het was, kreeg hij he tgevoel alsof het bloed in zijn gehele lichaam opwelde, aan het stollen was. Adrenaline suisde door zijn aderen en hoe sterker de geur van beest werd, hoe agressiever de vampier zich begon te voelen. Woest gooide hij Samuel neer in de bladeren, rechtte zijn rug en zocht om zich heen. ZIjn ogen bleven hangen op wat op een wolf leek. Maar de geur wat er vanaf kwam, verraade dat het ook in een mens kon veranderen. Hij snoof en twijfelde geen moment: Dat beest ging neer.

Voordat de vampier een stap kon zetten kwam het beest al op hem afgestormd, zijn lichaam dwong zichzelf in een verdedigende houding, maar niet voor lang. Al snel zorgde de overvloed van adrenaline er al voor dat de onsterfelijke een rotsprint richting het beest nam, zijn tanden gebloot, net als de vrouwelijke wolf. Een vrouwelijke weerwolf. Een geur die hij sterk herkende en al zijn zintuigen misselijk maakte. Met een ongelofelijke snelle vaart sprong de vampier in de hals van het beest, boorde zijn nagels zo ver als hij kon in de huid van het dier. Niemand viel hem als eerste aan, zelfs een goor beest als zij niet..

De vampier kwam terecht op zijn rug in de bladeren, het grommende beest bovenop hem. Zijn nagels waren met geen mogelijkheid uit haar vacht te krijgen, luid vloekte de jongen ziektes die je niemand toe wilde wensen. "Sterf, kutbeest!" Schreeuwde de jongen en trok zo hard als hij kon zijn nagels uit haar huid, beschermde zijn gezicht en begon wild te schoppen. Hij zou dit winnen. met geweld, of zonder geweld, winnen zou hij. Sterven kon hij toch niet, dus wat had hij te verliezen?

En Samuel lag daar, totaal in shock en huilend van schrik. Zijn adem trilde en de bladeren was de enige zachte ondergrond waar hij zich voorzichtig van op drukte, blauwe plekken zouden er zeker op zijn lijf komen. Wat gebeurde er..? Daar in de verte..? Hij hoorde vage geluiden, zijn gehoor was niet net zo sterk ontwikkeld als dat van de vampier en de weerwolf. Soms wenste hij dat dat wel het geval was.
Voorzichtig klom hij omhoog, wankelde een moment, zijn benen voelde zwak aan van de spanning die door zijn lichaam had geraasd. Zijn buik leek te protesteren, alsof het in zijn maag omkeerde, en dat veroorzaakte een misselijk gevoel, gevold door een kotsneiging. "Urgh.." De jongen greep naar zijn buik, hing wat voorover en keek naar de grond voor zich die wazig wegtrok. Hij had zo hard gerend dat hij uitgeput was. Hijw as zo gespannen geweest dat zijn lichaam zich tegen zich keerde, de angst had zijn complete lijf ontregeld. En dat kostte nu een prijs. Zijn benen voelde steeds zwakker aan, een duizeling in zijn hoofd trad op. De jongen probeerde nog een paar ongelukkige stappen naar voren te zetten, voordat hij de grond weer tegen zijn wang voelde, de bladeren stuifden licht op. En alles trok weg. Zwart. De jongen verloor zijn bewustzijn.

Nog voor dat Chriss' met haar scherpe klauw kon uithalen werd haar aanval geblokeerd door de vampier. Ze voelde zijn volle kracht tegen zich werken. Zo ver als ze kon trok ze haar lip omhoog waardoor haar hoektanden nog groter leken. Haar grommen werd alsmaar luider en luider. Vampier en Weerwolf: gezworen vijanden. Altijd zo geweest en dat zou ook altijd zo blijven. Een aantal scherpe nagels drongen nu door tot Chriss' huid. Ze produceerde een soort gejammer dat veel weg had op een korte jank van een hond. Ze voelde bloed langzaam opwellen uit haar huid. Uit pure frustratie hapte ze wild naar zijn arm. Met haar rechter voortand haalde ze net zijn onderarm open. Hij had geluk, een paar centimenter naar rechts en hij had twee tanden dwars door zijn arm zitten. Ze voelde hoe de jongen zijn evenwicht verloor en op zijn rug achterover in de bladeren viel. Dit was haar kans. Ze leunde met haar poten boven op zijn borst en trok haar klauwen samen waardoor ze stof van zijn kleding te pakken had. Aan zijn gezicht te zien kon hij nu haar nagels over zijn huid voelen krassen. Ze keek hem fel aan. 'Ken je plaats.' Dacht ze terwijl ze hem met volle kracht tegen de vlakte drukte.

De jongen begon luid te vloeken. ''Sterf, kutbeest.'' Riep hij haar toe terwijl hij zijn nagels nog dieper door zijn huid drukte. Chriss' gezicht vertrok maar dit keer gaf ze geen kick. Ze trok één klauw los uit zijn borst en haalde hiermee uit naar zijn gezicht. Op dat moment trok de jongen zijn nagels wild uit haar huid. En dat voelde ze. Ze kromp ineen en verloor daarmee voor een paar seconde haar macht over hem. Die seconde waren net genoeg voor de jongen om zijn gezicht geheel te bedekken en een paar flike schoppen uit te delen. Een voet kwam volop in haar maag terrecht waardoor ze naar achter wankelde. Dit was het moment. Daar lag hij, op zijn rug met zijn handen over zijn gezicht. Ze moest het nu doen!

Geschreeuw, gevloek en gejank was te horen. Haruki keek verschrikt op. Hoorde ze nu een hond? Haruki klapte haar tekenboek dicht en kwam overeind. Een koel briesje voerde het geluid van daarnet met zich mee wat het dit keer harder maakte. Dit keer rook Haruki ook een sterke geur van bloed, haar ogen schoten rood. En ze rook... ze rook... weerwolf? Haruki staarde wat verlamd voor zich uit. Ryan was naar buiten gegaan. Dit kon wel eens zijn dood betekenen. Haruki begon als een gek te rennen in de richting waarvan het hevige gegrom en gevloek vandaan kwam. Als ze maar niet te laat was.

Chriss was weer boven op de jongen belandt. Ze had hem een mooie, diepe kras bezorgd op zijn wang. Dat zou hem leren. Nu was het tijd voor de grande finale. Ze zou zijn hoofd aan stukken scheuren. Chriss hapte naar zijn hoofd maar de jongen zette zich uit alle macht af waardoor Chriss er niet bij kon. In plaats daarvan raakte haar tanden zijn schouder en gleed ze door zijn huid heen naar beneden. Wild trok ze haar tanden weer uit zijn huid en opende haar bek zo wijd als ze kon. In een snel tempo was ze in de buurt van zijn gezicht en toen.............. vuur. Iets waar zowel weerwolf als vampier het liefst niet dicht bij in de buurt komen. Vele vlammen vlogen boven hen en langs hen heen. Uit een schrik reactie trok Chriss zich terug en sprong van de jongen af op de grond. Ze ging plat op de grond liggen, hopend dat het gevaar was geweken.

''En zo is het wel weer genoeg!'' Klonk een schelle meisjes stem. Chriss keek op en zag een eindje verderop een meisje staan. Ze had lang bordeaux rood haar en haar handen waren omringd met kleine vlammen. ''Ryan?! Are you out of your mind?!!'' Riep ze uit. De vlammen om haar handen verdwenen en in een snel tempo liep ze naar Ryan toe. Ryan zat net als Haruki in Prison Camp. Samen waren zij gevangenen van hun eigen bestaan. Vlak naast Ryan liet ze zich op haar blote knieën in de bladeren vallen. Ze had het nooit begrepen, die eeuwige strijd tussen vampier en weerwolf. Maar misschien was dat wel omdat zij een Nieuwbloed was.

Daar lag Ryan. Vloekend van de pijn, lachend van de verwarring die hem overkwam, zijn vampiereninstinct sloeg op hol. Hij moest bloed hebben, en snel. Zijn handen had hij om zijn schouder gewikkeld en de jongen had zijn voeten, net zoals Samuel opgetrokken en lag nu breed grijnzend op de grond als een kind dat moest lachen om zijn eigen val van zijn fiets. Totdat er in zijn ooghoeken een oranje vlek zichtbaar werd. Angstig, en die angst was te zien in zijn ogen, probeerde hij zo snel mogelijk weg te strompelen, zijn gezicht verbergend. Maar het vuur kwam niet dichterbij.

In tegendeel, het vuur kwam ergens vandaan waar ook een bekende stem vandaan kwam: Haruki. Ryan zuchtte verveeld, geirriteerd en zelfingenomen en ging rechtopzitten in de bladeren. Met een kreun greep hij weer naar zijn schouder die langzamer herstelde dan gewoonlijk. "Haru-uki~. Little pest. Kan ik niet gewoon plezier hebben~?" Aan zijn woordgebruik en toon kon Haruki merken dat Ryan heel erg in de war was. En dat was ook aan zijn fysieke status te zien.
Zijn ogen stonden als dat van een roofdier, zijn tanden reikten tot over zijn droge lippen en zijn huid was bleekgrauw weggetrokken. Zijn ademhaling was onregelmatig en zijn ogen stonden strak gericht op het meisje.

"Get here and feed me~" Riep Ryan nu naar Haruki, strekte zijn armen uit. Zijn ogen weken geen moment af van die van Haruki, er was een sterke, en bijna angstaanjagende bloedlust in te herkennen. Een normaal mens zou verstijven van angst. Maar Haruki was wel wat gewend van Ryan, ze kend ehem. maar een klein deel, de rest van de jongen zou ze nooit achter komen. Toch verdiende ze een pluim, omgaan met Ryan was een pain in the ass. Hij was egoistisch, dacht alles te weten en zou nooit iets voor een ander doen.

In de hoop dat Haruki haar bloed zou afstaan, hield Ryan zijn handen voor zich uitgestrekt, zijn lange nagels waren besmeurd met weerwolven bloed. De weerwolf? Ryan had zijn aandacht allang al verloren voor haar, en nu gericht op Haruki, omdat hij wist dat er misschien een kleine kans was dat zij hem zou voeden. Maar die was minuscuul. En het lag compleet aan haar humeur. Maar hoop had Ryan zeker.

(Sucks. Ik was de vorige post kwijtgeraakt..)

Chriss was intussen opgestaan en weggestrompeld. Een eindje verderop liet ze zich zakken op de wortels van een boom. Haar hele lichaam deed pijn. Het voelde beurs aan. Een diepe zucht ontsnapte. Ze had hem niet moeten aanvallen. Ze had zich er gewoon niet mee moeten bemoeien. Voor één keer niet. Weer een zucht. Ze bekeek haar poten. Hier en daar wat krassen. En vooral haar nek zat onder de wondjes van de nagels van de jongen. Maar ze kon die andere jongen toch niet zomaar aan zijn lot over laten? Dat werd zijn dood. Een onschuldige mensenjongen, gedreven in een hoekje en het laatste wat hij zou zien was een bloeddorstige vampier. Chriss rilde bij het idee. Een vreselijke dood. Machteloosheid. Plots schoot Chriss' kop in de lucht. De andere jongen...... DE ANDERE JONGEN!!!! Chriss' ogen schoten in het rond. Was hij weggegaan? Had hij zichzelf weten te redden? Of lag hij nu ergens in een bosje dood te bloeden? Chriss begon een paar rondjes te lopen om bomen heen. Hier en daar snufflede ze even aan wat bladeren of takken. Net zo lang tot ze een sterker signaal kreeg van een mens. Ze volgde het spoor die haar regelrecht leidde naar de jongen. Daar lag hij dan. Verslapt op de grond. Was hij dood? Chriss stopte meteen met lopen. Moest ze naar hem toegaan? Pootje voor pootje liep ze in zijn richting. Hij veroerde geen vinger. Toen ze vlak naast hem stond, legde ze voorzichtig haar poot op zijn borst. Ze kon nog zwak een klopping van het hart voelen. Als weerwolven konden zuchten van opluchting dan had ze dat nu gedaan. Hij leefde in iedergeval nog. Chriss ging zitten en haalde haar staart kort over de grond heen. En nu? Ze kon hem hier niet zo laten liggen. Ze moest hem naar een veilige plek brengen. Zonder te aarzelen nam ze de kraag van zijn T-shirt in haar bek en begon ze hem langzaam weg te slepen.

''Ryan?? Ryan, ben je oke?'' Vroeg Haruki weer. Ryan was inmiddels overeind gekomen. Ze zat naast hem en bekeek zijn wonden. ''Haru-uki~'' Little pest. Kan ik niet gewoon plezier hebben~?'' Haruki trok een zuinig mondje. ''Ryan baka!!'' Riep ze uit. Ze wilde hem een stoot tegen zijn schouder geven maar toen ze de grote wond zach, bedacht ze zich. Ryan's ademhaling begon langzamerhand toe te nemen. Ruki begon zachtjes aan Ryan's arm te schudden. ''Ryan? Wat heb je?'' Haar blik stond nogal bezorgd. Hij gedroeg zich raar. Ryan strekte zijn armen naar haar uit. ''Get here and feed me~'' Riep hij uit. Haruki knipperde even met haar ogen. Hem voeden? Hier? Nu? Maar... maar wat als hij z'n controle zou verliezen? Kort beet ze op haar lip. ''Ryan.. ik-...'' Hij keek haar recht in haar ogen aan. Zo doordringend. Ze kon zijn honger naar bloed gewoonweg in zijn ogen aflezen. Het zette haar licht onder druk. Alsof ze geen nee kon zeggen. Haar hand gleed langzaam richting haar hals. Voorzichtig trok ze de rits van haar vest naar beneden. Ze duwde de stof opzij zodat haar witte blote hals goed zichtbaar was. ''You owe me something..'' Mompelde ze zacht terwijl ze hem niet aankeek. Het was nu enkel wachten tot Ryan zijn slag zou slaan.

Chriss liet de jongen bij de waterkant los, vlak naast haar kleding. Ze bekeek hem even. Hij was duidelijk buiten bewustzijnde. Ze dacht na. NatuurlijK! Water. Hij moest water hebben. Dat zou hem vast wel wakker maken. Heel langzaam veranderde de bruine wolf die naast de jongen zat in een jonge naakte vrouw die op haar knieën op een hoopje bladeren zat. Chriss stond op en liep naar het water toe. Ze zakte door haar kieën en maakte van haar handen een kommetje waarmee ze een plasje water opving. Vlug stond ze weer op en liep naar de jongen toe waar ze zich weer op haar kniëen op de grond liet vallen. Ze opende het kommetje dat ze had gevormd met haar handen een klein beetje. Een klein stroompje water gleed nu tussen haar handen door en landde zachtjes op zijn gezicht. Het water was koud maar gaf een fris gevoel. Chriss boog zich nog een beetje over de jongen heen en voelde nogmaals aan zijn hart. ''Wake up..'' Fluisterde ze zacht.

Ryan zijn aderen begonnen te kloppen van de adrenaline. Hij wist het. haruki deed dit altijd, een laatste redding zijn. Ergens haatte hij het, dat hij telkens haar bloed moest drinken. Maar hij was allang blij dat ze geen mens was. Ze was een van hem, nouja.. Een paar ranken lager, maar het telde. Haruki moest hem gehoorzamen, al deden ze beide niet bewust mee met die rollen van gehoorzaming, ze maakte er geen misbruik van.

"Hm.." Ryan kroop richting Haruki, zette zijn vingers onder haar kin en bekeek haar nek alsof hij iets zeldzaams voor zich had. Hij boog voorover, snoof haar geur op die hem deed kalmeren. Zijn instinct schreeuwde om dat bloed wat door haar aderen suisde, wat haar in leven hield en.. nu van hem was. Alles. Alles kon van hem zijn.
Ryan had nog dat beetje besef wat ervoor zorgde dat hij die doordraaiende gedachte probeerde weg te drukken.. Niet alles, niet al haar bloed. een beetje maar, hij moest zich beheersen. Zijn adem stond nu op haar nek, en voorzichtig zette hij zijn witte tanden op de huid van Haruki, met een verdoving en soepel gleden zijn tanden weg in haar huid.

Die smaak, die smaak was overweldigend. Het voldeed aan al zijn zintuigen en zorgde voor een kalmte die door zijn hele lichaam stroomde. Een geluid van genot kwam uit Ryan zijn mond, zijn zachte vingers rustte hij aande andere kant van Haruki's nek, hij kon de aderen voelen kloppen. Na een minuut of twee trok de jongen zijn tanden uit haar nek, en het bloed wat naar beneden droop likte hij langzaam op, de wond herstelde, de grauwige gloed die over zijn huid lag trok weg en de rode plekken onder zijn ogen verdwenen langzaam, geleidelijk. Met een schaamtelijke blik die niet op Haruki was gericht maar opzij, veegde hij met zijn mouw zijn lippen af.

De wonden trokken langzaam weg door zijn snelle genezingsproces en Ryan mompelde wat onhoorbaars. Haruki verstond het niet, dus herhaalde hij het met schaamte, de jongen was weer bij zinnen gekomen. "Bedankt.." Mompelde hij met een schore stem. Nog steeds, uit schaamte, had hij zijn blik afgeweken en wachtte hij op een woord van Haruki. Hij had nu geen kracht om egoistisch te zijn, zelfingenomen. Daar was hij veel te versuft voor.

Samuel was compleet in coma, totdat hij de frisse nattigheid op zijn gezicht voelde. Het voelde als water. En het wekte hem uit zijn 'slaap'. Voorzichtig, en met moeite opende de jongen zijn ogen op een kier, zijn blik kwam in contact met het gezicht van een beeldschone vrouw. Hij had even tijd nodig om bij bewustzijn te komen.
Na een tijdje besefte Samuel in wat voor een situatie hij zat. Jezus. Was dit.. real life? Naast hem zat een naakte, beeldschone vrouw met een bezorgde blik in haar ogen, geschrokken krabbelde Samuel weg.

"Je bent naakt!" Galmde het door het bos, wat vogels vlogen omhoog uit de toppen van de bos. Deze jongen was ook, merkbaar in de war. "Hoe.. Wat.. Waar is je kleding? Wacht.. Die vampier.. heeft ie je verkracht? gaat het?" Stamelde, Zijn ogen flitsten alle kanten op en zijn handbewegingen waren paniekerig. "Of ben je iemand die de weg kwijt is?" Moest hij nodig zeggen. De jongen hield zijn handen voor zijn ogen, haalde ze weer weg, om te kijken of hij droomde. "Haha, Je zit er echt he?" Lachend wees hij zijn vinger op de dame. "Waarom?" Nu ontstond er een paniekerige frons op zijn gezicht. Al dit.. het was zo.. verwarrend.

((DEAR MOTHER OF GOD I JUST DIED 3 TIMES.... CRYYYYYYYYYING... SWEET BABY JESUS XDDDDDDD SAMUELS REACTIE ALLEZZ!!!))

Chriss keek toe hoe de jongen langzaam zijn ogen opende. Het water werkte dus. Met een vragende blik in haar ogen en haar hoofd ietsjes gekanteld keek ze hem aan. De jongen knipperde een aantal keren met zijn ogen en probeerde bij te komen. Chriss opende haar mond om iets te zeggen maar voor ze ook maar iets kon zeggen was de jongen haar voor: ''Je bent naakt!'' Schreeuwde hij. Chriss keek hem met grote ogen aan, onbegrip voor zijn plotselinge geschreeuw. Ze bukte zich naar voren en pakte een kledingstuk naast de jongen vandaan. Ze begon haar bruine oversized vest aan te trekken. ''Sorry, ik wilde je niet laten schrikken.'' Zei Chriss met een scheef lachje. De jongen keek haar aan alsof hij zojuist een spook had gezien. "Hoe.. Wat.. Waar is je kleding? Wacht.. Die vampier.. heeft ie je verkracht? gaat het?" Stamelde de jongen. Chriss begon te lachen. ''Rustig, rustig. Mijn kleding ligt daar, de vampier is weg, hij heeft me niet verkracht en met mij gaat alles goed.'' Beantwoordde Chriss zijn vragen. ''Maar... Hoe is het met jou? Je was een volle 20 minuten bewusteloos, jongen.'' Haar gezicht stond weer wat bezorgd.

Haruki verstijfde. Ze keek Ryan nog steeds niet aan maar ze voelde hoe hij dichterbij kwam. Ze kon zijn lichaamswarmte gewoon voelen. ''Hm..'' Mompelde Ryan. Haruki hield haar adem in. Hij was nu heel dicht bij haar. Zijn vingers gleden langzaam onder haar kin. Kippelvel trok omhoog over haar rug waardoor ze uit een reflex haar kin nog een klein stukje verder ophief. Pas nu durfde ze hem aan te kijken. Ze zag zijn blik: hongerig. Hij bekeek haar nek alsof het alles was waar hij naar verlangde. Haruki kon de spanning gewoon voelen. Ryan boog zich voorover en begon in haar nek te ademen. Weer die kippenvel. Zijn scherpe witte tanden schoven als puzzelstukjes in haar huid. Haruki nam een hap lucht en pakte tegelijkertijd Ryan's shirt beet. Ze kon het voelen. Ze kon voelen hoe Ryan haar bloed via kleine stroompjes uit haar nek liet wegvoeren naar zijn mond. Ze kon voelen hoe zijn warme lippen haar huid raakte. En ze kon voelen hoe zijn zachte vingers aan de andere kant van haar nek rustte. Ryan gaf een zacht geluidje van genot. Haruki slikte en sloot uiteindelijk haar ogen. Ze kon nu enkel wachten tot het voorbij was.

Na een paar minuten trok Ryan dan eindelijk zijn tanden terug uit haar nek. Haruki wilde eigenlijk alweer opstaan maar Ryan begon net het bloed dat uit haar nek stroomde op te likken. Weer een rilling. Maar ergens voelde het niet onaangenaam. De wond begon langzaam dicht te gaan. Als verdoofd bleef Haruki zitten. Zelfs toen Ryan klaar was en weer rechtop ging zitten. Ze staarde wat voor zich uit. ''Bedankt..'' Was het woord die haar weer tot leven wekte. Haruki keek op. Ze was vast nog een beetje versuft van het bloedverlies. Ze produceerde een glimlach. ''Betsuni.'' *It was nothing* zei ze.

Samuel bleef vol afwachting naar het meisje kijken, alsof ze hem iets beloofd had. Hij wachtte op een episch verhaal, maar.. dat kwam er niet. En langzaam begon hij zich te herinneren wat er was gebeurd. Als hij dit zou vertellen, zou níemand hem geloven. Dat hij was aangevallen door een vampier, en dat hij getuige was van een gevecht tussen twee aardsvijanden. Vond je het gek, dat als je zo veel verzon dat mensen de waarheid niet meer wisten te onderscheiden? Voor Samuel was he tleven ook haast niet meer reëel, hij wist niet meer welke van zijn verhalen echt was, en of wat er net was gebeurd wel echt was gebeurd.. Hij moest het haar navragen.

"Zeg.. Het klopt dat ik was aangevallen, toch? Want zie je, ik weet het niet zeker. Mensen zeggen dat ik een beetje gek in m'n hoofd ben enzo." Hij lachtte schaapachtig, maar die lach verdween weer als sneeuw voor de zon. "Loca loca..." Mompelde de jongen triest, meer tegen zichzelf dan tegen Chriss. Met een verwarrende blik in zijn ogen keek hij weer op naar Chriss. "Wie ben jij? Je naam, ofzo?" De jongen zette zijn handen achter zich, in d ebladeren die voorheen ook zijn val hadden opgevangen en een blauwe plek op zijn gezicht had voorkomen. Ze waren vies, maar in dit soort situaties erg handig.

"Hrm.. Dat schrielkippetje komt er niet zomaar vanaf. EN dat monster al helemaal niet." Ryan ontblootte alweer aggresief zijn tanden en probeerde onhandig zichzelf omhoog te duwen van de grond, maar zijn hand schoof weg en de jongen viel weer terug in de bladeren die licht om hem heen dwarrelde. Stom beest. Had hem helemaal uitgeput. En dat bloed van Haruki was niet genoeg geweest. Hij zou haar wel te pakken krijgen, hij liet zich niet zomaar gek maken.. Het besef dat hij zichzelf al gek aan het maken was, was er helaas niet. Als dat er nou eens was, kon hij beseffen dat de moeite doen om zo'n wolf achterna te zitten, helemaal niet nodig was. En zelfs gevaarlijk was.

Het was stil, Ryan had even versuft voor zich uitgestaard maar toen gedachtenloos opgekeken naar Haruki. Hij kon geen woordne vinden om deze akelige stilte, gevuld door bosgeluiden, te breken. Dus er kwamen wat onhandige 'hm's' uit, vervolgense draaide Ryan ongemakkelijk met zijn vingers in zijn eigen haren.
Uiteindelijk kon hij wat woorden vinden. Ze hadden niet veel toevoeging, maar ze waren genoeg om een klein gesprek te starten.
"Ik wil niet terug naar die groep. Kom, laten we weglopen, we zijn veel te goed voor die zielenzuigers daar." Ryan snoof zelfingenomen, zijn ogen rolde egoistisch een rondje en de jongen maakte een geirriteerd 'tsk' geluidje door zijn tong tegen zijn gehemelte te klikken. Zo kende Haruki de jongen hoogstwaarschijnlijk weer, de snel geirriteerde, egoistische jongen die dacht dat hij de beste was. Je moest maar weten ermee om te gaan.

''Hrm.. Dat schrielkippetje komt er niet zomaar vanaf. En dat monster al helemaal niet." begon Ryan. Haruki keek hem met een iet wat ongeruste blik aan. ''Laat het toch gaan, Ryan.'' Zei ze zacht. Ze zag hoe Ryan wat stuntelig omhoog probeerde te komen maar al gauw weer in de bladeren belandde. Haruki zuchtte diep en liet haar handen op haar schoot rustte. Ze keek bijna gefocusd naar haar handen. Het was stil. Ook Ryan sprak geen woord. Haruki begon wat aan haar broek te plukken. Waarom was ze nu zo stil? Ze had in gezelschap altijd even haar 'terugtrek' momentje. Ze was niet zo'n kletser. Voorzichtig, alsof ze het stiekem deed, gleed haar blik naar Ryan. Ze zag hem liggen, met die welbekende gezichtsuitdrukking van hem. Hij keek naar boven, alsof hij nadacht. Maar waarover? Haruki opende even haar mond om wat te zeggen maar bedacht zich gelijk. Ze wist niet wát ze moest zeggen. Ergens voelde de stilte ongemakkelijk. Maar waarschijnlijk lag dat gewoon aan haar.

Ryan produceerde hier en daar wat 'hmm's' om de stilte te verbreken. Voor de verandering draaide hij met zn vingers wat om zijn haren heen. ''A-Ano...'' *u-uhm...* Begon Haruki voorzichtig. Voor ze haar beginnende zin kon afmaken onderbrak Ryan haar: ''Ik wil niet terug naar die groep.'' Zei hij. ''Kom, laten we weglopen, we zijn veel te goed voor die zielenzuigers daar." Haruki rechtte haar rug. Weglopen? Maar-... zouden ze daar geen problemen mee krijgen? ''Weglopen??'' Vroeg ze aarzelend. Ze krabte wat wijfelend achter haar nek. ''Ik weet niet hoor...'' Aan Ryans blik te zien stond zijn besluit vast. Moest ze meegaan? ''Waar wil je naartoe gaan dan?''

Chriss keek de jongen aan. Het leek wel of hij niet helemaal begreep wat ze zei. Hij zat zo te staren. Chriss zwaaide haar hand lichtjes voor de jongen van de ogen om te kijken of ze contact kon maken. ''Zeg.. Het klopt dat ik was aangevallen, toch?'' Begon de jongen opeens. Chriss liet haar hand zakken. Ze knikte kort. ''Want zie je, ik weet het niet zeker. Mensen zeggen dat ik een beetje gek in m'n hoofd ben enzo.'' Chriss fronste met een kleine glimlach haar wenkbrauwen. Een beetje gek? Iedereen was toch wel een beetje gek? Dat was toch gezond? De jongen begon nu ook om zichzelf te lachen en Chriss lachte mee. ''Loca loca..'' Zei hij, zijn stemming was veranderd. Hij leek opeens heel erg verdrietig. ''Ach joh, je moet je ook niet altijd dingen van andere mensen aantrekken.'' Zei Chriss plots in de hoop hem wat op te beuren. ''Heb je niks aan.'' Met een verwarrende blik in zijn ogen keek de jongen op naar Chriss. ''Wie ben jij? Je naam, ofzo?'' Chriss produceerde een kort lachje. Ze kon wel lachen om die gast. Hij was.. appart, anders. Maar op een goede manier. ''Ik ben Chriss.'' Zei Chriss en ze wees met haar vinger naar zichzelf. ''Christina Williams. En jij bent?'' Ze keek de jongen vragend aan en hield haar hoofd ietsjes schuin.

Ryan keek naar het meisje, Haruki, wat voor hem zat en bekeek haar van top tot teen. Hij kon haar ogen zien door zijn haren heen, maar Haruki moeilijk de zijne door de blonde lokken die ervoor hingen. Hij haalde zijn schouders op en zuchtte nonchalant.
"Geen idee. Maar weg van hier. Met jou." Hij had geen idee wat deze woorden voor Haruki kon betekenen, geen idee wat voor een invloed het kon hebben op haar gevoelens. Ryan was zowiso niet zo goed met gevoel. Wat ha dje er aan? Het zat alleen maar in de weg.

"haa? Mijn naam? Eh.. Samuel. Samuel Santos. Nu moet ik toch zoiets zeggen.. als.. Aangenaam? Heh. Bij deze. Aangenaam. Leuk je te ontmoeten." Een brede, kindelrijke en ondeugende lach sierde het warrige hoofd van Samuel en de jongen strekte zijn armen nonchalant boven zich uit, zijn blik gleed even over Chriss. Duizend vragen in zijn hoofd brandde, over Chriss. Waarom zat ze hier, wat was de reden dat ze hem had weggesleept, en.. Hoe was het om zo te zijn? En nog meer vragen...

"Zeg, Christina.. Chriss, mag ik dat zeggen?" Samuel trok zijn wenkbrouwen vragend op, met zijn grote ogen observeerde hij het gezicht van Chriss. Ze was zeker een mooi meisje. En hij had haar naakt gezien. Nog nooit had hij een meisje compleet naakt gezien, dit was de eerste keer dat hij zoiets had mogen meemaken.
Samuel vervolgde zijn vragenlijstje wat hij had gemaakt in zijn hoofd.
"Waarom was je naakt? En.. Waar lag ik eerst? Ben je een weerwolf?" Ratelde Samuel maar verder, zonder rekening te houden met de tussenpauzes waar Chriss mee kon nadenken.
Samuel lachtte even, besefte waar hij mee bezig was.
"Vraag ik teveel, of..?"

"Zeg, Christina.. Chriss, mag ik dat zeggen?" Ging de jongen die Samuel heette verder. Chriss knikte hevig. ''Graag zelfs. Ik kan me niet herinneren waarneer iemand mij voor het laatst Christina heeft genoemd...'' Zei ze terwijl ze een vinger op haar kin legde en kort nadacht. Ze vond Christina ook eigenlijk helemaal niet bij zichzelf passen. Waarom haar ouders haar in gods naam zo hebben genoemd was haar een raadsel. "Waarom was je naakt?'' Vroeg Samuel prompt. Chriss begon wat te glimlachen, iet wat ongemakkelijk. ''Eh.. dat was-....'' ''En.. Waar lag ik eerst? Ben je een weerwolf?" De jongen ratelde en ratelde maar door. Chriss maakte een gebaar met haar handen. ''Rustig rustig.'' Zei ze lachend. Ze mocht hem wel. Hij was zo lekker zichzelf. "Vraag ik teveel, of..?" Vroeg hij nu. Chriss schudde haar hoofd. ''Let me explain this..'' Begon Chriss. Ze ging in de kleermakerszit zitten en keek Samuel aan alsof ze hem een spannend verhaal ging vertellen. ''Vandaag heb ik mijn dag een beetje gespendeerd bij het meer, hier achter me. Het was aardig weer en aangezien ik me nog moest wassen ben ik snel in het water gedoken.'' Wat Chriss natuurlijk niet vertelde was de 'moeite' die het haar kostte om niet te verzuipen. ''En op een gegeven moment hoorde ik iemand praten.. of dreigen meer. En ik rook vampire.. en mens en... en toen ben ik snel veranderd in mn wolvengedaante. Dus om antwoord te gegeven op je tweede vraag: ja ik ben een weerwolf.'' Chriss haalde haar hand kort door haar haren heen en bekeek Samuel even. Hij leek het tot hier te begrijpen. ''Ik ben zo snel mogelijk naar die plek gerend, daar waar het geluid vandaan kwam. En toen zag ik je liggen, bij een boom. En dat afschuwelijke wezen hing boven je en... en ik kon hem je gewoon niet iets laten aandoen. Daarbij zijn vampires en werewolves gezworen vijanden, weet je.'' Chriss zuchtte diep. De volgende keer zou ze die gozer vol op zn bek slaan. Dat verdiende hij wel.

Haruki voelde dat ze bekeken werd. Voorzichtig keek ze terug. Haar blik bleef hangen in die van Ryan. Hij bekeek haar nogal opzichtig. Maar waarom? Zat haar haar raar? Of zat er misschien iets tussen dr tanden? Had ze een grote puist op dr gezicht? Wat onopvallend raakte Haruki haar eigen gezicht kort aan. Ze voelde niks. Ryan haalde zijn schouders op en zuchtte diep. ''Geen idee. Maar weg van hier. Met jou.'' Bij dat laatste keek ze een beetje verbaasd voor zich uit. Met haar? Waarom met haar? Was daar een speciale reden voor? Vond hij het gezellig met haar? Al leek hij merendeel zich te vervelen. Maar misschien durfde hij dat niet toe te geven. Nee, nee dat was raar. Waarom zou hij niet durven toe te geven dat hij het gezellig met haar vond. Was ze saai? Haruki was nogal in zichzelf gekeerd. ''Eh.. leuk.'' Wist ze uit haar mond te krijgen. Leuk? Wat was dat nou weer voor een antwoord. Ze kon zichzelf wel slaan. God waarom moest ze nu zo onzeker zijn. Haruki stond op omdat ze het gevoel had dat Ryan haar nu heel raar zat aan te staren. ''Wil je gaan? Like, now? Of.. nee ik bedoel. Je hebt nog geen spullen enzo...'' Ze draaide wat aan de knoopjes van haar blouse. Misschien was dit wel helemaal geen goed idee. Hiervandaan weglopen zou sowieso geen makkie zijn. Het was goed beveiligd. En wat nou als ze betrapt zouden worden? Wat voor vreselijke straf zal er dan wel niet boven hun hoofd hangen?

(Skip)

Er werd op de tafel geslagen, een vuist, gevolgd door russische, sterke scheldwoorden. "Jullie. Hóe halen jullie het in je zieke hoofd hier weg te lopen?" Ryan en Haruki werden gepreekt door Ania, Samuel en Chriss door Yizu. De twee waren apart gevonden in het bos, dus de twee groepjes hadden niets meer met elkaar te maken. "Ryan.. Ik ben teleurgesteld." Zei ze met haar gebrekkig engels, liep een rondje langs de andere kant van de tafel. "En vooral in jou, Haruki. Zonde." Ze sloeg opnieuw met een vuist op tafel. "Zijn jullie gek?!" Riep ze nu, Ryan schrok omhoog, keek de vrouw met een ongeinteresseerde blik aan. Pff. Die vrouw kon hem niets maken. Wat wilde ze doen? Hem misleiden, opeten, misschien? Hij zou haar leegzuigen, als het moest, dood achterlaten.

"Ik was trots op jullie. Jullie deden goed je best. En nu, verzieken jullie het." Je kon aan haar merken dat ze moeite had met het zoeken van woorden, haar engels was niet best. "Straf, dat krijgen jullie. En hoe. Ryan.. Wat zal ik eens voor je verzinnen.." Een gemene lach verscheen op haar gezicht, ze streek uitdagend langs zijn wang en Ryan walgde ervan. "Weglopen.. Daar staat een dure prijs op. Ik denk.. Geen eten, misschien? Of kamerstraf.. 2 weken lang op je kamer, eten word gebracht." Ryan keek aangevallen op. "Wat?! Dacht het niet. Ik laat me niet opsl-" Ryan schrok weer, van een derde vuist opt afel. "Ryan, 3 weken?!"

Ugh.. Dit kon nog wat worden.. 3 weken lang op je kamer zitten was geen pretje. Geen groepsactiviteiten, geen buitenlicht. geen contact met anderen, behalve Haruki, die tegenover hem zat op haar kamer. Dat werden weer briefjes onder elkaars deuren...

Een harde klap op de tafel gevolgd door een lange en harde preek. Haruki kromp wat ineen bij de eerste klap. ''Jullie. Hóe halen jullie het in je zieke hoofd hier weg te lopen?'' Werd er naar hen toegeroepen. Haruki durfde de vrouw niet aan te kijken. Ze had echt het gevoel alsof ze ieder moment een rake klap kon ontvangen. ''Ryan.. Ik ben teleurgesteld.'' De vrouw had overduidelijk een dialect. ''En vooral in jou, Haruki. Zonde.'' Pas nu keek Haruki op. De vrouw zat haar zo fel aan te kijken dat Haruki dacht dat ze haar ogen voelde branden. Twee fel groende ogen, die iets weg hadden van slange ogen, keken haar woedend, nee, razend aan. Weer een vuist op tafel. Voor de tweede keer kromp Haruki ineen. Ze richten haar blik op haar handen die ik haar schoot lagen. Ze kon maar beter niet protesteren. Dat was het beste. Ania was bezig Ryan een uitbrander te geven toen Haruki plots een cruciaal stukje opving. ''Weglopen.. Daar staat een dure prijs op. Ik denk.. Geen eten, misschien? Of kamerstraf.. 2 weken lang op je kamer, eten wordt gebracht." Met een blik alsof ze zojuist de doodstraf had toegekend gekregen keek Haruki op. Kamerstraf?? Dat zouden zowel Ryan als Haruki niet overleven. De drang naar bloed zou zo hoog oplopen dat ze van pure stress misschien wel de deur zouden opeten. Ryan reageerde aanvallend: "Wat?! Dacht het niet. Ik laat me niet opsl-" Weer een klap op de tafel en ook voor de derde keer kromp Haruki ineen. Moest deze preek met zoveel geluid?

''Zo,'' Begon Yizu, haar handen ineen gevouwen. Ze had Samuel en Chriss bijeen geroepen in haar kantoortje om eens 'een hartig woordje' met hen te spreken. ''Dus jullie waren buiten op verboden terrein in plaats van, zoals de regels aangeven, op jullie kamer.'' Yizu's stem was poeslief. Het was gewoon weerzinwekkend eng. Chriss bleef Yizu aankijken. Ze probeerde te ontdekken waarom Yizu zo 'vreemd' reageerde. Aangezien ze een erge ondertoon had in haar zinnen, kon dit maar één ding betekenen: de bom kon binnen enkle seconde barsten. Yizu stond op van haar bureau stoel en bekeek Chriss en Samuel die als twee makken schapen op twee stoelen voor het bureau zaten. In een flits en met onwijs veel kabaal gooide ze haar eigen bureau stoel om. Chriss schrok en keek Yizu met grote ogen aan. ''ZIJN JULLIE WEL HELEMAAL GOED BIJ JULLIE HOOFD!!!!'' Schreeuwde Yizu hen toe waarna ze haar beide handen boven op het bureau plantte. In haar ogen veranderde iets. Haar donkerbruine ogen van daarnet hadden nu iets weg van gifzwart. Chriss keek Yizu stomverbaasd aan. Ze kon gewoon niet geloven wat er zojuist was gebeurd.

Yizu heeg zelfs van woede. Haar woedende blik ging van Samuel naar Chriss en weer terug. Na een korte pauze rechtte ze haar rug. Ze begon langzaam door de kamer heen te lopen. ''Goed...'' Ging ze kalm verder. ''En wat doen wij hier met mensen die zich niet aan de regels houden? Iemand enig idee? Santos? Miss Williams misschien? Nee? Echt geen idee?'' Yizu bleef plots achter de stoelen van de twee 'slachtoffers' staan. Chriss durfde zich niet om te draaien en keek strak naar voren. Een gemene grijns ontstond op Yizu's gezicht terwijl ze zich langzaam naar voren boog, precies tussen de twee hoofden van Chriss en Samuel in. ''Die. Worden. Gestraft.'' Zei ze op een vrolijke toon. Yizu ging weer rechtop staan en liep naar haar bureau. ''Ik denk dat ik die boomhut van jou maar eens in de fik steek.'' Zei Yizu fel tegen Samuel. ''En wat jou betreft...'' Ging Yizu verder tegen Chriss. ''Ik heb gehoord dat het niet echt 'boterde' tussen jou en meneer Stonewell.'' Weer die gemene grijns die haar gezicht sierde. Chriss hield haar admen in. ''Misschien is het een goed idee dat jullie je straf samen uitzitten?'' Chriss' mond viel open van verbazing. ''Wát?!'' Riep ze uit. Yizu begon te grijnzen, haar blik strak gericht op Chriss. Ze had beet. Schot in de roos. Als dit voor Chriss het ergste was wat haar kon overkomen zou Yizu er alles aan doen om er voor te zorgen dat ze die straf ook zou moeten ondergaan. ''Mooi, dat is dan geregeld.'' Zei Yizu nu. ''2 weken kamerarest en tussendoor zullen we jullie nog wel optrommelen voor een paar 'leuke' klusjes.''

Dat was mooi, de twee zouden het niet uitstaan, twee weken zonder enkel slachtoffer. Een vals grijnsje verscheen op Ania's gezicht bij het zien van de beledigde gezichten van de twee vampiers. En ze wist precies hoe ze die moest aanpakken, vampiers. Geen eten, dat was een straf die je hoopte niet te krijgen.. Toch gaf Ania deze.
Ania rechtte haar rug, knakte haar nek soepeltjes en met ogen gesloten. "En. Dames." Ging Ania verder. Ryan voelde zich meteen aangesproken, wilde wat zeggen, maar het leek niet erg.. verstandig om dat te doen, ook al wist hij toch dat hij beter was dan haar. Pff.. Hij zou het haar snel genoeg laten merken.
...Ooit. Nu moest hij eerst luisteren naar dat vervelende gepreek van Ania.
"Wat zitten jullie hier nog? WEGWEZEN!" Ryan schoot omhoog, uit reflex, niet omdat hij bang was. Maar misschien was het wel handig als ze nu wel weg zouden gaan, ja..

Samuel kromt telkens ineen als Yizu hem aankeek, achter hem stond, of iets van interactie had met de jongen. De stoel die was weggevlogen en het gezicht wat Yizu daar bij trok, stond op zijn netvlies gebrand alsof het een trauma was geweest. Yizu was eng. Héél eng. En.. Wat?! Boomhut, verbranden!? "Nee! Dat niet, alstjeblieft!" Riep Samuel impulsief, maar hield zijn mond direct voor zijn mond toen hij besefte wat hij had geroepen. Nooit zijn boomhut in de fik, daar lagen al zijn bijzondere voorwerpen, alles wat veel voor hem betekende, en.. Zijn verleden. Dat mocht NIET weg. "I-ik.. Bedoel.. Het spijt m-me.." Maar misschien was niets zeggen verstandiger, Samuel stond strak van de spanning. Wat ging Yizu nu zeggen..? Hoe zou ze reageren? Haar blik stond alsof ze hem elk moment zou doden...

Haruki zuchtte en stond op. Ryan was haar al voor. Als een raket vloog hij langs haar, de hal in. 2 weken in haar kamer. Ze moest waarschijnlijk van ellende haar eigen bloed gaan opdrinken. Ryan stampte woedend de trap op en dat mocht blijkbaar iedereen horen ook. Haruki keek op. ''Ryan.. Ryan wacht!'' Riep ze naar hem en ze versnelde haar pas nu ook. Vluch liep ze de hal door richting de trap. Ze nam 2 treden tegelijk, struikelde bijna, wist zich vast te grijpen aan de leuning en rende weer verder. Toen ze bij Ryan was aangekomen stopte ze. Voor de zekerheid keek ze op er niemand in de buurt was. Daarna keek ze Ryan ernstig aan. ''Dat plan.. van-...'' Ze pauzeerde even en vervolgde haar zin met een fluistertoon. ''Van dat weglopen... wilde je dat nog doen? Met mij?'' Dat laatste herinnerde haar weer aan de manier hoe Ryan dat voorstel toen aan Haruki voorlegde, in het bos. Met haar.. ''Er is een kleine kans dat je kunt ontsnappen via het raam. De tralies... Ik weet niet of je ze kan buigen..'' Ze keek ietwat bezorgd. Vampieren waren sterk maar ze had geen idee of dit vreselijke kamp daar ook op was aangepast.

"Nee! Dat niet, alstjeblieft!" Samuel had zijn mond opengetrokken. Yizu draaide zich nu langzaam om. Hoe durfde dat kleine snotjong haar tegen te spreken?! Haar ogen knepen zich samen tot spleetjes. "I-ik.. Bedoel.. Het spijt m-me.." Stotterde de jongen nu. Yizu kwam langzaam op de jongen aflopen. ''Dus dat is het 'm hè? Die verrotte boomhut van je?'' Siste ze. Yizu keek voldaan en maakte een gebaar met haar handen. ''In de hens ermee.'' Zei ze resoluut. Chriss stond op. Dit was gewoon ziek. Dat mens kickte op andermans angst. ''Zijn we klaar?'' Vroeg Chriss, haar woede duidelijk inhoudend. Ook in haar ogen veranderde nu iets. Het lichtblauwe maakte plaats voor iets wat leek op een lichtbruine kleur. Nog even en ze stond te grommen tegen die vrouw. Yizu keek beide aan. ''Gaat heen en verdwijn. Ik wil jullie de rest van de dag niet meer zien. Miss Williams, u heeft kamerarrest voor 2 weken met meneer Stonewell. Kamer 43, eerste verdieping, aan het einde van de gang. Santos, vandaag precies over een week wordt dat smerige hutje van je platgebrandt... Door niemand minder dan u zelf. En nu: VERDWIJN UIT MIJN OGEN!!'' Dat laatste had ze geschreewd. Ze wees als een strenge juf met haar vinger naar de deur.

Ryan draaide zich abrupt om, keek recht in de ogen van Haruki. "Ah, Haruki, ik dacht dat je Yizu of Ania was." Fluisterde hij. Zijn blik veranderde naar een ontspannen blik en de jongen liet zich tegen de muur aanzakken. Hij bekeek het meisje van top tot teen en hield zijn hoofd kalm maar lusiterend schuin toen ze die vraag aan hem stelde. Hij knikte. "Ja, je bent toch de enige waar ik normaal mee kan praten." De jongen had echt niet dor dat het zijn eigen schuld was, dat hij moeilijk met anderen kon praten. Maar hij dacht weer dat het aan een ander lag.
"Ik kan de tralies wel buigen. Is niet zo moeilijk. Maar ik heb er nog nooit aan gedacht om te ontsnappen, omdat ze ons toch altijd vinden." Ryan rolde verwaand met zijn ogen, wat hij zei was waar. Yizu was god als het ging om weglopers terugvinden.

Samuel had zich tegen de gangmuur aan laten zakken op de grond, en zag er uit alsof hij elk moment kon gaan huilen. Vandaag was er zoveel gebeurd, en Yizu had niet eens naar zijn verhaal geluisterd. Dat was zo oneerlijk. Ach.. Hij had ook niet moeten weglopen, niet?
"Chriss.. Ik wil niet dat mijn boomhut word verbrand. Daar liggen.. Belangrijke spullen." Zijn blik stond gericht op de vloer voor zich, oprecht triestheid in zijn ogen. De jongen had er alles voor over om die hut heel te houden.
Zo gek als hij wa,s sprong Samuel op. "Ik weet wat.." FLuisterde Samuel, keek omlaag naar de trap alsof Yizu daar elk moment kon staan. "Ik ga met Yizu praten. Ja.. Dat ga ik doen, want.. Gewoon. Mijn boomhut is van mij, en niemand verteld me wat er mee gebeurd." Een kwajongenslach stond op zijn gezicht, en in zijn ogen kon je een twinkeling zien. De jongen ging dus echt met Yizu praten..? Gek..

''Chriss..'' Begon Samuel polts. ''Ik wil niet dat mijn boomhut wordt verbrand. Daar liggen.. belangrijke spullen.'' Chriss keek opzij, naar Samuel. Hij keek erg triest uit zijn ogen. Het was gewoon zielig. Chriss lachte zwakjes. ''Ik weet het,'' Zei ze zachtjes en ze legde een hand op zijn knie waarna ze er een klein, vriendelijk kneepje in gaf. ''Is er niet een mogelijkheid dat je die spullen eruit kunt halen?'' Vroeg Chriss nu. Haar gezichtsuitdrukking stond bezorgd. Ze vond het zo zielig voor hem. Hij was zowat van slag. Zijn boomhut moest vast ontsettend veel voor hem betekenen. Plots sprong Samuel op. Chriss keek hem verbaasd aan. ''Ik weet wat..'' Fluisterde hij. Chriss stond nu ook op. ''Ik ga met Yizu praten. Ja.. dat ga ik doen, want.. gewoon. Mijn boomhut is van mij, en niemand verteld me wat er mee gebeurd." Samuel leek erg zeker van zijn zaak. Hij begon zelfs zelfverzekerd te glimlachen. Chriss zuchtte en schudde haar hoofd. ''Samuel, listen.'' Zei ze terwijl ze hem serieus aankeek. ''There's no way dat Yizu haar woorden terug neemt en over haar hart gaat strijken. Als je nu bij haar gaat smeken weet ze hoeveel dit voor je betekend. Des te meer reden om jou boomhut te vernietigen. Ik durf te wedden dat ze nog hoopt je te zien huilen.'' Plots vloog de deur open van het kantoortje. Yizu kwam naar buiten en ze was weer eens op oorlogspad. Of eigenlijk was dat haar gewone gezichtsuitdrukking. Yizu keek even om zich een. Uiteindelijk viel haar blik op de vier 'slachtoffers' die op de trap stonden te hangen. Yizu wees met haar vinger naar boven. ''Wat staan jullie daar nu nog?! Naar jullie kamer, alle 4. Chriss, Haruki, Ryan.. jullie hebben kamerarest voor 2 weken. Of waren jullie dat soms vergeten? Ik wil er best 3 van maken om jullie geheugen wat scherper te maken.'' Snauwde ze. Ze leek net een heks. Chriss pakte Samuel bij zijn mouw beet en trok hem een stukje mee de trap op. ''Kom mee.'' Zei ze zacht.

Haruki schrok zich rot van het plotselinge geschreeuw, onderaan de trap. Yizu had zich er tussen gevoegd. Haruki stopte midden in haar zin en draaide zich om. Vlug liep ze verder de trap op. Ze was als de dood voor Yizu. Dalijk zou ze hun nog écht 3 weken geven. Chriss liep ook verder de trap op. Ze keek naar voren. Daar stond hij. Ryan. Dezelfde vampier die Samuel had aangevallen. Ze kon zijn smerige geur vanaf hier al ruiken. Bloedzuiger die hij was. Toen Chriss Ryan passeerde op de trap wierp ze hem een blik. Zo koud als ijs. Net als haar lichtblauwe ogen. Ze draaide haar hoofd weer weg en liep de trap verder op naar boven waarna ze afsloeg naar links, kamer 43, einde van de gang.

Terwijl Chriss langs hem liep, voelde hij de kippenvel in zijn nek opzetten en diezelfde geur van in het bos vulde zijn neus. "Werewolf.." Siste Ryan, zijn ogen schoten opzij zonder dat hij zijn hoofd draaide. Hij moest zijn best doen om zijn lip niet op te trekken, Wat hem nog aardig goed lukte. Maar, er was een kronkel te zien in zijn lip. De jongen moest naar zijn kamer, maar Chriss volgde hem en hij had het gevoel dat hij het 'slachtoffer' was. Prompt draaide hij zich om. "Wat moet je nou van me? Me een beetje opjagen, e-" Hij keek in de ogen van een beeldschoon meisje, maar de geur die van haar af kwam verziekte het hele moment. En nooit zou hij zich hechten aan een mormel zoals zij. Zij was de wolf die hem had aangevallen in het bos. En daar zou hij haar nog voor terugpakken.

"ALs ik jou was, zou ik.." Zijn zin werd afgekapt door Ania, die nu ook onderaan de trap stond te schreeuwen, samen met Yizu. en die bleken het heel goed te vinden met elkaar, aangezien z eallebei goed waren in schreeuwen en het verpesten van kinderlevens. Of.. Eeuwige levens. Het grappige was, dat Ryan ouder was dan Ania, Ryan was ten slotte een puurbloed oudploed, die leefde al een tijdje. En Ryan wist dan ook precies hoe oud Ania was.

"Ik krijg je wel, vies beest." Siste Ryan Chriss nog na voordat hij zijn kamer in verdween.

Chriss liep, een eindje verder, achter Ryan aan. Kamer 43, einde van de gang. Ze moesten immers dezelfde kamer in. Chriss vroeg zich af hoelang het zou duren voor een van de twee zijn geduld zou verliezen. Chriss gokte dat dat Ryan was. Ze kende zichzelf. Ze was redelijk goed in het bewaren van haar kalmte. Maar wanneer ze écht boos was, en dan had je het wel ver geschopt bij haar, moest je echt uitkijken. Chriss wist ook tot wat Ryan in staat was wanneer hij over de rooie was. Dat had ze nu wel gezien in het bos. Ergens vroeg Chriss zich af of hij alles gaf wat hij had, of dat hij zich inhield omdat ze misschien een meisje was. Beledigd keek Chriss voor zich uit. Wat een belachelijke reden. Omdat ze een meisje was? En wat dan nog? Ze zou hem eens een keer boven op zijn bek moeten slaan, met haar eigen meisjeshanden. Eens kijken of hij er dan nog zo over zou denken. In gedachte verzonken liep Chriss verder. Plots had Ryan zich omgedraaid. Maar Chriss keek niet goed voor zich. ''Wat moet je nou van me?'' Klonk het opeens voor zich. Chriss stopte met lopen. Het scheelde weinig of ze was tegen hem opgebots. ''Me een beetje opjagen, e-" Chriss keek Ryan aan met een blik die niets losliet. Geen gevoel niks. Ze keek hem gewoon aan, resoluut. Er werd geen woord gezegd. Althans niet door hun. ''Als ik jou was, zou ik..'' Ania liep nu ook heel gezellig mee te gillen met Yizu. Ze zouden een band moeten vormen, dacht Chriss ironisch. ''Ik krijg je wel, vies beest.'' Was het laatste wat Ryan tegen haar zei, meer siste, voor hij met een harde klap de deur van kamer 43 achter zich dichttrok.

Chriss trok de deur even hard weer open en stapte de kamer binnen. Verbaasd keek ze naar de twee bedden die tegen elkaar aanstonden. Dit was hilarisch, echt alleen iets waar Yizu mee kon komen. Wonder boven wonder hadden Ania en Yizu er wel aan gedacht hun spullen, ingepakt en al want tijd om uit te pakken had Chriss nog niet gehad, in de kamer te leggen. Chriss bekeek de kamer. Even grauw en kil als de rest. Chriss deed de deur achter zich dicht en liep verder de kamer in.

Ryan had zich op de grond onder het raam tegen de muur aan laten zakken, en staarde vijandig naar de deur. Toen Chriss binnenkwam, kraste hij zijn nagels gespannen over de grond. Niet met haar. In één kamer. Dat werd vechten.
Al direct stond Ryan op, wandelde kalmpjes richting Chriss toe en bleef vlak voor haar staan, zijn hoofd schuin over haar nek gebogen. Maar zonder haar met íets aan te raken. "Als je me aanraakt, bijt ik je kop er af. Begrijp je dat, schoothondje?" Siste de jongen uitdagend in haar oor, en wat hij zei, meende hij. Hij maakte geen grapjes over geweld, al vond hij het wel heel grappig. Vooral als Chriss bloedend op de grond zou liggen, schreeuwend van de pijn. "Het liefst steek ik je nu al neer, maar helaas. nog 2 weken." Ging Ryan met een akelige kalme, fluisternde stem verder waar Haruki weke knieen van zou krijgen. (Ja, Haruki ja. xD Niet dat je denkt dat ik een typo heb gemaakt ofzo.)

Ryan draaide zich weer om, liet zich weer zakken tegen de muur, onder dat raampje, zodat het zonlicht net niet op zijn huid viel. Voor Chriss natuurlijk iets wat het weer walgelijk maakte, dat hij uit de zon wilde blijven omdat hij het anders ongemakkelijk warm kreeg.

Chriss keek naar haar bagage. Ze had eigenlijk helemaal geen zin om deze uit te pakken. Maar aan de andere kant.. Ze kon het maar beter nu doen. In de avond, na elven, moest al het licht uit zijn in de kamers. Nu was dit geen probleem voor Chriss, haar zicht was immers uitstekend in het donker. Maar het liefst wilde ze, en helemaal na een vermoeiende dag als deze, vanavond zo haar bedje kunnen instappen. Chriss maakte aanstalte om haar de bedden toe te lopen maar in haar ooghoeken zag ze iets bewegen. Ryan was 'ontwaakt' en kwam nu uitdagend haar richting oplopen. Chriss bleef staan. Als hij haar wat te zeggen had, moest hij dat doen ook. En wel midden in haar gezicht. Ze keek hem aan, weer die strakke blik zonder emotie. Nietszeggend. Vlak voor haar neus bleef Ryan staan. Langzaam boog hij zijn hoofd naar voren, over haar nek. Ging hij haar nu bijten?!! Chriss raakte even van het pad af. Ze zou hem terug bijten. Maar Ryan stopte vlak voor haar nek. ''Als je me aanraakt, bijt ik je kop eraf. Begrijp je dat, schoothondje?'' Siste de jongen uitdagend in haar oor. Chriss liet de woorden tot zich doordringen. Zat hij haar nou te bedreigen? Chriss' blik stond nu fel. Haar lichtblauwe ogen begonnen nu een lichtbruine kleur aan te nemen. Ze greens zelfverzekerd. ''En als jij mij aanraakt, doe ik het zelfde. Bloedzuiger.'' Siste ze op precies dezelfde toon terug. Ze duwde hem van zich af, forceerde een nep glimlachje naar hem die een seconde daarna als sneeuw voor de zon verdween en liep zo langs hem heen naar de bedden toe. Ze was er niet van gediend wanneer jongens haar probeerde te domineren.

Met een zucht liet Chriss zich weer op het bed vallen. Wat een freak, dacht ze. Ze begon wat spullen op het bed uit te stallen en had hiermee het linker bed opgeëigend. Haar blik viel op het rechter bed dat er pal tegenaan stond. Misschien zou ze hem vanacht wel 'perongeluk/express' het bed uit trappen. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht. Ze liet zich ook weer te veel meeslepen. Het beste was als ze elkaar gewoon zouden mijden. Dat zou mogelijke ruzies en gevechten voorkomen, besloot Chriss. Chriss liep naar de wastafel waar ze haar tandenborstel, haarborstel, lotion en een klein flesje shampoo op uitstalde. In de spiegel bekeek ze zichzelf even. Langzaam hief ze haar nek wat omhoog. Ze kon nog een kras zien zitten van het voorval met Ryan. In de spiegel zag ze hem zitten, tegen de muur aan onder het raam. Hij keek een beetje dood voor zich uit. Chriss draaide zich om en keek Ryan aan. Ze twijfelde even of ze iets zou gaan zeggen maar besloot uiteindelijk van niet.

Toen Chriss hem zo wegduwde, Pakte hij behendig haar onderarm beet en draaide deze een halve slag om zodat Chriss in een beknelde situatie kwam. Als ze nu haar arm zou wegtrekken, zou deze breken. "Ik zei: geen lichamelijk contact. Oke?" Hierna liet hij haar los en ging zitten onder dat raam.

Ryan bleef zitten, totdat he tging schemeren. Iedereen wist, dat als het ging schemeren, vampieren actief werden. Vooral Ryan werd actief. Onrustig stond de jongen op, begon wat heen en weer te lopen en liet zich uiteindelijk zakken op het bed. Iedereen wist hier in het kamp hoe opgefokt Ryan kon worden als hij honger had. Hij zou van ellende zijn eigen bloed drinken, het boed wat nog steeds het gevoel was alsof het stolde. Een akelig, vijandig gevoel was het, met Chriss hier in de kamer. Hij wist niet eens hoe ze heette. Hij wist helemaal niet wie ze was, behalve dat ze een weerwolf was, en dat hij haar haatte. Onrustig begon Ryan op zijn mouw te kauwen, zonder Chriss aan te kijken liep hij langs haar, naar de deur, luisterde hier tegenaan, Maar ging toen voor de deur zitten. Al die tijd zonder Chriss aan te kijken, alsof ze niet bestond.

Chriss had intussen haar korte pyjama broekje en oversized T-shirt al aangetrokken, wat zich voor moest doen als pyjama setje. Ze zat op haar bed, kniëen omhooggetrokken. Vandaag had ze niet anders gedaan dan hier en daar Ryan een beetje te bekijken. Zijn trekjes, gewoontes, uitdrukkingen. En de vraag wat er op dat moment door zijn hoofd moest gaan. Die gast was één bonk chagrijn. En Chriss wilde nog wel een gesprek met hem aangaan. Ze wist dat ze zichzelf een belofte had laten afleggen waarbij ze niet tegen hem zou praten. Om ruzies en vechtpartijen te voorkomen. Maar God, wat was dat saai. Ze was nog liever alleen in een kamer dan met iemand waarmee ze niet 'mocht' praten.

Ryan was inmiddels op gestaan. Dat was dan zijn eerste beweging sinds de middag. Al die tijd had hij daar gezeten, onder dat raam. En Chriss had geen idee waarom. Ryan zag er wat onrustig uit, rusteloos. Hij liep op de deur af. Even dacht Chriss dat hij deze open zou trekken en gewoonweg weer zou weglopen. Maar dat deed hij niet. Hij legde zijn oor tegen de deur en keek wat gespannen, alsof hij iets wilde horen. Al gauw haalde hij zijn oor weer van de deur af en ging voor de deur zitten. Chriss keek hem wat droogjes aan toen ze zag dat Ryan op zijn mauw zat te kouwen. ''Heb je honger?'' Vroeg ze droog. Ze doelde op vast voedsel. Niet op bloed. Dat was niet eens in haar opgekomen.

Ryan keek lichtelijk gestoord (Niet gestoord van gek, je snapt 't. xD) op, Maar zijn blik vulde zich met een kalmte toen Chriss die vraag stelde. Hij dacht na. Wat? Over die vraag? Ja, omdat hij niet wist hoe hij op Chriss moest reageren. Wat ze daar op zou zeggen, en wat ze van hem zou vinden. Waarschijnlijk ha dhij tot nu toe niet een erg gezellige indruk gemaakt. Misschien moest hij gewoon even zijn best doen, en zich gedragen als een redelijk persoon? Kostte veel inspanning, maar het was de moeite waard..

Ryan snoof even wat lucht in, probeerde niet te aggresief op Chriss te reageren en uiteindelijk deed hij zijn mond open om wat te zeggen. Hij had zich heel veel voorbereid om dit woord uit te spreken, dus Chriss moest maar tevreden zijn met dat antwoord. "Ja." En hoe. Hij werd er gewoon onrustig van. En hij moest niet dat gore voedsel hier, hij wilde bloed. Hij wilde nu naar buiten, en iemand.. Nee, niet iemand. Hij wilde geen menselijk bloed. Hij weigerde van een mens bloed te drinken, die mensen waren te kwetsbaar. En dat akkefietje met Samuel.. Was niet met een slechte bedoeling geweest, Hij wou dat het nooit was gebeurd.

"Zeg.." Begon Ryan nu zachtjes. "Ik vraag me af wie het als eerste gek word." Hij lachtte schamper, schudde zijn hoofd. een van die twee zou het niet uithouden. "Waarschijnlijk ik.." Gaf hij nu rustig toe.