-Chased...

Ryan keek op toen Chriss vroeg of hij de tralies kon buigen. Hij knikte, ook al zou Chriss dat niet zien. Ja, hij kon ze buigen, zonder veel moeite. "En dan met mijn nagels.. Wacht.. Zwemmen?" Hij moest het even tot zich door laten dringen, ze wilde weg.. Nu, opeens? Met hem? Maar voorheen had ze nog gezegd dat ze dat niet wilde. "Niet met jou, Kinderachtige bamiebal." Als Chriss zich nu zou omdraaien, zou je een uitdagende grijns op zijn gezicht kunnen zien, en hoe hij met zijn arrogante kop van de grond op stond en het brood tegen de muur aan gooide. Je kon er zo een gat doorheen gooien, zo hard was het brood gewoon.

"Nou, ga aan de kant, dan help ik even." Mompelde Ryan, had zich bijna sierlijk richting Chriss bewogen en zette haar rustig aan de kant door zijn hand even op haar schouder te leggen. Zijn vingers klemde zich om de tralies, boog ze uiteen zonder enige moeite, zonder dat zijn gezicht vertrok. Alsof het boter was. de twee tralies braken af, Ryan brak ook de bovenkant af zodat hij ze met een behendige worp op het bed kon gooien. Nu de volgende, de twee buiteinste. "Anders passen we er niet doorheen." Deze braken ook, zonder enige moeite van Ryan. Hij was gezegend met zo'n kracht.
Ryan keek even naar een van zijn nagels. Om het raam dicht te houden, zaten er schoeven onderaan het kozijn, die het verhinderde om het raam meer dan 5 centimeter te openen. Maar die schroeven gingen er ook, met gemak maar veel geduld uit, als Ryan zijn best deed.

Na 5 minuten te hebben gekloot met de schroeven, vielen ze met een helder tikkend geluid op de grond uit Ryan zijn hand.
"Als we 't goed doen kunnen we maximaal 5 uurtjes wegblijven, ofzo." Ryan bukte, zette zijn handen op zijn knie. En seinde Chriss dat ze moest gaan staan op zijn handen, zodat ze uit het raam kon klimmen. "Je valt 8 meter hoog, links zit de regenpijp. Doe voorzichtig." Aan zijn kennis kon je horen dat hij vaker weg was gelopen, via het raam.
Even schudde hij zijn hoofd. "Deze tralies zijn om precies te zijn.. 9 keer vervangen. De schroeven ook." Hij vertelde alsof hij trots was. "Nou, kom op, ga dat raam uit."

''Niet met jou, kinderachtige bamiebal.'' Was Ryans antwoord geweest. Chriss had eigenlijk niet echt een antwoord terug verwacht. En deze al helemaal niet. Ze draaide zich om en zag Ryan daar zitten, op de grond, met een grijns van hier tot Tokyo. Chriss lachte overdreven nep terug en schudde daarna lachend haar hoofd. Een bord werd met volle vaart tegen de muur gegooid en belandde in grote stukken op de grond. Hij ging dus mee.

''Nou, ga aan de kant, dan help ik even.'' Ryan was bij het raam komen staan en duwde Chriss nu zachtjes opzij. Chriss liet zich zonder pardon opzij duwen en keek afwachtend tot Ryan de tralies zou buigen, of zelfs breken. Zonder ook maar enige moeite wist Ryan de tralies te buigen, net als de vorrige keer. Nog steeds verbaasd staarde Chriss naar de tralies. Wat een kracht.. Het geluid van brekend ijzer vulde de kamer. Behendig gooide hij ze op het bed. Hij begon aan de laatste twee. ''Anders passen we er niet doorheen.'' Zei hij. Chriss greens. ''Dan pas jíj er niet doorheen. Dikzak.'' Plaagde Chriss.

Na enige tijd werden ook de schroeven uit het raam gehaald. De schroefjes rolde over de vloer heen. Chriss volgde onbewust hun bewegingen net zo lang tot ze tot stilstand kwamen. ''Als we 't goed doen kunnen we maximaal 5 uurtjes wegblijven, of zo.'' Verbrak Ryan haar gedachtes. Chriss knikte en keek naar buiten. De zon scheen nog volop. Gretig duwde Chriss het raam open. Een briesje wapperde langs haar haren en vulde de kamer met frisse lucht. Chriss ademde diep in. Ze hoorde hier niet thuis, maar daar, buiten. ''Je valt 8 meter hoog, links zit de regenpijp. Doe voorzichtig." Ryan stond gebukt, zijn handen op zijn knie en seinde dat ze erop moest gaan staan. Chriss volgde zijn instructies, zette een voet op zijn hand en klom het raam in. Gehurkt bleef ze even in het raamkozijn staan. Ze keek haar ogen uit. Vanaf deze hoogte kon ze het bos goed zien. Chriss keek naar links, waar de regenpijp hing. Een ondeugend glimlachje sierde haar gezicht. Wat nou regenpijp? Ze was toch een weerwolf? "Nou, kom op, ga dat raam uit." Riep Ryan haar toe. Chriss zette zich af met haar beide benen en duwde zich zo hard ze kon naar voren. Een paar seconde bleef ze in de lucht hangen maar al gauw viel ze naar beneden. Even leek het mis te gaan maar al snel nam Chriss' lichaam de houding aan van een soort hond die over een hek heen springde. Ze kwam dan ook op haar (pootjes) handen en voeten terecht. Geen schade niks. Chriss stond op en keek omhoog, naar het raam. ''Wat sta je daar nou te kijken? Wie het eerste bij het meer is!'' En zonder verder nog te wachten op Ryan trok ze een sprintje richting het bos, weerwolven snelheid.

Ryan keek ietwat verbijsterd uit het raam, gewoon, alles, hoe ze veranderde. Maar ook ergens met een afschuw. Uiteindelijk bleven ze toch vijanden. Ryan klom, zonder nog aan zijn shirt te denken het raam in, Ging in een hurkhouding zitten. Het zonlicht prikte in zijn ogen en hinderde zijn zicht, maar al snel kom hij er aan wennen. Zonder er bij na te denken zette Ryan zich af uit het raam, viel een paar meter naar beneden maar wist op een bijzondere wijze hard op zijn voeten terecht te komen, in een hurkhouding. Vampierstylo. Een grijnsje verscheen op Ryan zijn gezicht toen hij de bladeren die onder hem hadden gelegen opdwarrelde, en weer vredig neervielen in het gras, deed geen moeite om aandacht te besteden aan Chriss' snelheid. Hij zou haar wel inhalen. Met een slakkengangetje stond Ryan op en wandelde rustig in de richting waar Chriss ging.

Waar was Chriss nu? Hij kon het zo weten. Door te fluiten op zijn vingers weerkaatste het geluid en kwam het weer terug, hij wist precies waar de bomen stonden, waar chriss rende, en hoe hij moest rennen om niet tegen een boom aan te lopen. Het enige waar hij voor moest uitkijken was de grond, waar takken uitstaken en wortels groeiden. Hij zou lelijk kunnen struikelen.

Ryan rekte zich uit, zette nog een paar rustige stappen, voordat hij met een rotsnelheid tussen de bomen doorstoof, de bladeren achter zich liet dwarrelen en hier en daar een kras op een boom achterliet. Heerlijk, zo rennen. Gedachtenloos en vrij.. Niet in dat stomme kamp. Geen Yizu, geen aantastelijke Ania en geen vies kampvoer. Ah.. Misschien kon hij hier of daar wel iets te eten krijgen? Een verdwaalde boswachter, ofzo? Nee, nee. Zo moest hij niet denken.

"Hya." Ryan verminderde zijn snelheid toen hij bij Chriss aankwam. "Lekker weertje, niet?" Hij greens, gaf een peikje tegen haar oor aan en zoefte verder, alsof er niets gebeurd was. Maar toen gebeurde er iets waar Ryan om zou vloeken.
Een boomwortel stak onschuldig uit, en werd bruut aangevallen door Ryan zijn voet die er achte rbleef haken. Met zwaaiende armen viel Ryan voorover, in de modder, lekker bekliederd. De bladeren kietelde tegen zijn borst en spartelend kwam Ryan weer omhoog. Even heeg hij door de snelheid die hij net had, en zo snel was afgenomen. "Verdomme. Ik haal je toch wel in!" Riep hij haar nog na, toen Chriss voorbij schoot. Met een hand uitgestrekt naar de richting waar ze heen was gegaan liet hij zich weer neerploffen in de modder. "Hrgggh,..."

Chriss rende en rende, zo hard als ze kon. Takken vlogen haar zowat om haar oren. Blaadjes werden voor een momend omhoog gelift. Als ze nu langs iemand zou rennen die ergens bij een boom stil zou staan, zou ze diegene een heerlijk koel briesje bezorgden tijdens dit klamme zomerse weertje. Hier naar rechts, daar naar links, weer rechts, rechtdoor, nog een paar meter en-... Pats! Iets kwam hard tegen haar oor aan. In een flits zag Chriss Ryan naast haar rennen. ''Lekker weertje hè?'' Had hij geroepen. Verbaasd keek ze Ryan na die haar zonder moeite voorbij rende. Hoe was het mogelijk?? BAM!! Ryan ging boven op zn smoel. Chriss moest zo hard lachen dat ze gewoon moest stoppen met rennen. Ze keek naar Ryan, onder de modder, gezicht op onweer en zijn voet achter een boomwortel. Chriss veegde wat vreugde tranen uit haar gezicht. ''Heerlijk weertje!'' Riep ze uit toen ze hem passeerde. ''Zo te zien blijf jij liever hier even 'hangen'.. Ik zie je zo.'' Ze maakte een salut beweging met haar rechter hand en begon weer te rennen. Zo snel als ze kon.

Daar was het al, voor zich lag het prachtige meer. De zon zorgde voor een geweldige schittering in het water, waardoor het nóg helderder leek dan normaal. Chriss minderde haar vaart en begon nu verder te lopen. Een licht briesje streek langs haar wangen. Even bleef ze staan. Ze sloot haar ogen en ademde heel diep in. Ze concentreerde zich op de fluitende vogels die her en der in de bomen verspreid zaten. Chriss ving een geluid op dat op licht gehijg leek. Ryan kon ieder moment aankomen, dacht ze.

Ryan kwam inderdaad zoals Chriss had gezegd, niet veel later aankakken. De zon viel op zijn bleke huid en al de oneffenheden in zijn huid werden zichtbaar, (Nee, hij glimt niet als diamant.) zoals de lelijke littekens op zijn buik en striemen op zijn rug. Ryan rekte zich uit, hield zijn hand even voor zijn ogen voor de zon die recht in zijn ogen scheen. Hij kon zo slecht tegen de zon, als hij nu zou gaan zwemmen, zou hij verbranden. Misschien kon hij het er op wagen..

"Zeg.. Haa..." Even heeg hij, maar kwam al snel op adem, bekeek hoe Chriss in de zon stond te genieten. Ergens had het wel iets moois. Dit beeld, het meer, CHriss die dar stond te genieten, zo een plaatje wat op internet kon. Ryan sloeg zichzelf voor zijn hoofd. Dat had hij niet gedacht. kom op zeg, een beetje geil worden op een meisje die in de zon stond? Kom op, en het was zijn vijand. dat was.. heel laag.
Maar misschien moest hij dat idee wel gewoon vergeten, dat het zijn natuurlijke vijand was. Chriss was namelijk een best mooi meisje, had een temperament en was zeker niet op haar mondje gevallen. Dat was het enige wat hij van haar wist.. Nieteens haar naam.
"Zeg, Hoe heet je eigenlijk?" Ryan ging nieuwschierig vlak achter Chriss staan, keek over haar schouder heen en liep toen achterlangs totdat hij voor Chriss stond, liet zich in kleermakerszit op de grond vallen en keek zo omhoog. Je lager bevinden dan je vijand was overigens ook een teken van nederigheid. Ryan voelde zich dus duidelijk op zijn gemak bij Chriss, miscchien moest hij inderdaad vergeten dat Chriss zijn vijand was.

Chriss hoorde wat gehijg achter zich. Ryan was dus inderdaad aangekomen. Langzaam opende Chriss haar ogen weer. Ze keek over het meer uit. Het was prachtig. Alleen... ze moest zich herinneren dat ze niet te diep moest gaan. Geen bodem was slecht. Ze kon wel zwemmen... een beetje. Het was meer spartelen. Of iets wat leek op je benen en armen tegelijktijdig op en neer bewegen. ''Zeg, hoe heet je eigenlijk?'' Chriss schrok even op uit haar gedachten. Ryan kwam achter haar vandaan. Hij keek haar vragend aan en ging voor haar zitten, op de grond. ''Mijn naam?'' Vroeg ze terwijl ze haar hoofd ietsjes schuin hield. Ze had zich dus blijkbaar niet eens voorgesteld. Chriss krabte kort op haar hoofd. Tjah, daar was tot nu toe ook niet echt een geschikt moment voor geweest, bedacht ze zich. ''Chriss.'' Antwoordde Chriss. Ze liet zich net als Ryan op de grond zakken, in kleermakerszit. ''Christina Williams. Gewoon Chriss dus.'' Ze lachte even. ''En jij bent Ryan. Ryan Stonewell.'' Plots bedacht ze zich dat het best 'raar' moest zijn voor Ryan om dat te horen aangezien hij zich ook niet had voorgesteld. ''Sorry, ik pikte wat gesprekken op in het kamp.'' Zei ze en ze keek even naar haar handen in haar schoot. Ze kon er niet altijd iets aan doen, haar gehoor was gewoon weerzinwekkend goed. Als ze zich nu heel erg goed zou concentreren zou ze zelfs kunnen horen wat ze in de hal bij het kamp zouden zeggen.

Na een tijdje stond Chriss op. Ze voelde even aan haar voorhoofd. Zweet. Jeez wat was het warm. Ze zette haar handen in haar zij terwijl ze over het meer heen keek. ''Nou, komt er nog wat van? Het is gewoon te heet.. ik moet even zwemmen..'' Zei ze terwijl ze haar schoenen uitschopte. Haar shirt trok ze over haar hoofd en even twijfelde ze. Ze zou nu niet naakt gaan zwemmen. Ryan was erbij. En op de een of andere manier hield iets haar tegen. Normaal gesproken had ze daar nooit zo'n moeite mee. Maar dan was ze ook alleen. En met Samuel.. dat was anders.. Ze kon het niet uitleggen. Ze gooide haar shirt en haar spijkershort op een hoopje en begon nu in haar ondergoed naar het water te lopen. Haar voeten glede het frissen water in en ze bleef even staan. Wat een heerlijk gevoel.

"Ja.. Ryan stonewell. Hoe wee-" Chris vertelde al snel waarom ze dat wist, Ryan knikte langzaam. Oke, Dat was voldoende info. Even schoot hem iets binnen, toen Chriss op stond, en ze naar het water liep. Konden wolven wel zwemmen..? Nee toch? Moest ze dan niet uitkijken? Hij zou haar helpen, als het moest. Als ze zou verdrinken, was het zijn verantwoordelijkheid, en zou hij haar moeten redden. De held uithangen was Ryan eerlijk gezegd nooit zo goed in geweest, ook nu nog steeds niet.

"Zeg -Chriss. Kunnen wolven wel zwemmen?" Herhaalde hij zijn gedachtengang, stapte op het meer af nadat hij zijn broek van zich af had laten glijden, hij had een zwarte boxer aan met een rode band. Ryan had best gespierde kuiten, van het vele rennen. Dan was het wel logisch dat je gespierde benen had. "Ik kan me niet herrinneren dat-" Ach, laat ook maar.. Dacht Ryan. Als Chriss wilde zwemmen, dan deed ze dat toch? Maar voor het geval dat..

"Ik blijf wel hier.." Mompelde Ryan, liet zich zakken aan de kant en liet zijn voeten in het water bungelen. Voor he tgeval dat er iets zou gebeuren, dan kon hij elk moment het water in duiken als dat nodig was.
De jongen staarde over het water, waar zijn spiegelbeeld niet zichtbaar in was. Het rimpelde voorzichtig om zijn voeten heen en sloeg utieindelijk zachtjes tegen de kant aan. Ryan was elke keer weer gefascineerd door het feit dat je je spiegelbeeld in het water kon zien. Alleen.. Kon hij zijn eigen spiegelbeeld niet zien. Wat hem weer herrinnerde aan zijn monsterlijke bestaan. Een vampier. Hij haatte dat woord, Net zoals hij bloedzuiger haatte. Wat bozig gooide RYan een steentje in het water, hij had zich weer eens goed opgefokt, door zijn eigen woorden.

"Zeg, Chriss. Kunnen wolven wel zwemmen?" Klonk het opeens achter haar. Chriss verstijfde even. Voor een aantal secondes zei ze helemaal niks. Ze keek alleen naar het water. ''Eh- ja tuurlijk.'' Zei ze uiteindelijk. Het zou nogal stom klinken als ze zei van niet. Ze had zichzelf zwemmen aangeleerd. En deels had ze het afgekeken van de 'hondjesmanier'. Maar naar veel proberen kwam ze erachter dat dat voor mensen, zoals zij gedeeltelijk was, niet echt werkte. Wat heen en weer bewegen met je armen en benen zou het 'm moeten doen. Maar ze zou niet diep gaan. Dat deed ze nooit. "Ik kan me niet herrinneren dat-" Chriss draaide zich om. ''Tuurlijk.'' Zei ze weer. Haar blik leek nu ietsjes feller. Alsof ze iets aan hem willde overtuigen, iets wilde bewijzen.

"Ik blijf wel hier.." Mompelde Ryan en hij liet zich aan de kant zakken. Chriss fronste haar wenkbrauwen. ''Doe niet zo stom. Kom gewoon.'' Protesteerde ze. Maar Ryan bleef zitten waar hij zat. Chriss wenkte met haar hand. ''Het water is heerlijk.'' Geen reactie. Chriss dacht na en kreeg plots een idee. ''Als jij niet naar het water komt, komt het water naar jou toe.'' Riep ze hem toe. Ze liep op Ryan af en toen ze een meter of 3 van hem vandaan stond, begon ze met alle macht water naar hem te spetteren. Ze lachte. Hij was nu toch al nat. ''Watje!'' Riep ze vrolijk terwijl ze nog een laag water toewierp.

Ryan bleef zelfs zitten toen hij een laag water over zich heen kreeg. Het was fris, maar niet vervelend. Niet op reageren.. Niet op reageren.. Sprak Ryan zichzelf toe, maar stond uiteindelijk in een flits op en breedgrijnzend keek hij Chriss aan, met zijn vinger wees hij op haar. Totdat hij de tweede laag over zich heen kreeg, wat in zijn boxer liep en Ryan rilde even van het koude water. "HAAA.. Ow.. Your'e going to pay for this.." Siste hij met diezelfde grijns op zijn gezicht tussen zijn tanden door en knakte zijn vingers alsof hij een wolf ging bevechten. Misschien deed hij dat ook wel.

Ryan zette een paar stappen achteruit, rende toen met een menselijke pas naar het water toe, nam een grote sprong en kwam als een duikboot neer in het water. Het water spatte alle kanten op, ook richting Chriss. Het feit dat hij aan de waterkant was gaan zitten voor Chriss haar veiligheid, was hij allang vergeten. Plezier hebben was toch ook gewoon leuk? Ryan zwom in de richting van Chriss toe, spetterde een grote hoeveelheid water over haar heen. "Je lijkt nu meer op een verzopen kat, dan een wolf." Fluisterde hij nu, plots achter haar in haar oor, gaf haar een plens water in haar nek en dook weer onder. Ryan was als een vis in het water.

Er was een geluid van voorzichtig brekende takjes te horen, Chriss zou het kunnen horen, en Ryan zou het kunnen ruiken. Het dier zat laag aan de grond, en stond op het punt om speels op een groepje raven af te springen. Maar na een gil van een vrouwelijke stem van het meer dwarrelde de vogels net de lucht in op het punt dat het dier de grond bij de groep onschuldige vogels raakte. Er was wat teleurgesteld geblaf te horen, maar de wolf gaf het niet op.
Jae viel op in het bos. Hij was een witte wolf, die bijna sierlijk tussen de bomen doorliep, nieuwschierig naar de gil van de vrouw. Ze was niet in gevaar, nee. Het klonk als plezier. Dus besloot Jae om te gaan kijken, hij wilde ook plezier. Waarom was er altijd plezier als hij er niet bij was? Stom plezier, altijd weg als hij het nodig had.

Chriss bleef Ryan goed in de gaten houden. Ze zou hem wel dat water in krijgen. En uiteindelijk stond Ryan op. Zijn vinger wijzend naar Chriss. Pats! Weer een hoop water over hem heen. Chriss vond het ronduit hilarisch. Ze ging dus echt niet naar gezanik luisteren dat hij niet nat wilde worden. Hij moest gewoon dat water in. De laatste plens water was blijkbaar wat minder goed bevallen bij Ryan: ''HAAA.. Ow.. You're going to pay for this..'' Siste hij met een grijns op zijn gezicht. Hij nam een aanloop en belandde zo het water in. Het water kwam omhoog en zorgde voor golfslagen. Chriss stond nog maar tot haar kniëen het water in, Ryan was al wat verder.

Een grote hoeveelheid water werd recht in haar gezicht gespetterd. Chriss wist net nog haar ogen dicht te doen. ''Je lijkt nu meer op een verzopen kat dan een wolf.'' Klonk er plots in haar oor. Een beetje verschrikt keek Chriss naar achteren. Ryan was weer eens 'misterieus' verschenen achter Chriss. Pats! Weer een plens water, dit keer in haar nek. Chriss gilde het uit, weliswaar van plezier. ''Erg grappig!'' Zei Chriss breedgrijnzend en ze lanceerde water in Ryans gezicht, alleen Ryan was alweer onder. Wat zoekend keek Chriss om zich heen. Ze merkte dat ze nu tot haar heupen in het water was beland. Een lichte vlaag van paniek vulde haar hele lichaam. Ze bleef voor een moment stijf staan. Nee, dacht ze. Zolang ze grond onder haar voeten voelde was het goed. Ze zou niet meer verder gaan dan dit.

''Waar ben je, kleine bloedzuiger?'' Zei Chriss zacht en ze zocht om zich heen in het water. Een eindje verder op, rechts van haar, zag ze een schim bewegen in het water. ''Daar ben je dus.'' Chriss liep op de schim af en nét toen Ryan weer boven was zette ze haar handen op zijn schouders en duwde zich omhoog. Met haar volle gewicht, wat nooit veel kon zijn, probeerde ze hem kopje onder te krijgen.

Ryan had geen adem meer. Net voordat Chriss bovenop hem sprong, dook Ryan dus omhoog, waarna hij twee handen op zijn schouder voelde en al snel onderwater werd geduwd. Met alle macht probeerde hij zich om te draaien onder water, uit enthausiasme trok hij het meisje met zich mee onder water, kwam lachend boven. Maar.. Waar was Chriss..? Hij schrok zich rot, een vlaag van adrenaline ging door zijn lichaam heen en paniekerig keek hij om zich heen. Thank god..

Haastig trok hij Chriss boven uit het water. Net op tijd. Ze ademde onregelmatig, maar ze was niet verzopen. Een bezorgde frons stond op zijn gezicht en wat schuldig boog hij wat voor haar. "Gaat het..? Adem in..?" Hij wist niet of Chriss nu een grapje maakte, of dat ze serieus was. Als ze een grapje maakte, zou ze die bloedmooie kop van haar er af bijten.. Wacht.. Bloedmooi..? Ryan liet Chriss even los. "Hrmpfh." Protesteerde hij tegen zijn eigen gedachte en gluurde even naar Chriss, alsof hij bang was dat ze gedachten kon lezen.

''Leuk hè, waterhappen?'' Zei Chriss breedgrijnzend terwijl ze Ryan onderduwde. Ze vroeg zich af of hij zich echt zo gemakkelijk liet onderduwen, aangezien Chriss voor Ryan best licht moest zijn, of dat ze hem werkelijk met haar eigen handen wist onder te duwen. Plots voelde Chriss dat ze werd beetgepakt. Ze schrok en vergat haar adem in te houden voordat ze werd ondergetrokken. Wild begon ze te spartelen. De grond onder haar voeten. Het was weg. Dit was niet goed. Ze had haar ogen uit een reflex dicht geknepen en maande nu met haar armen en benen in het rondt maar ze voelde zich alleen maar verder naar beneden zakken. Water drong haar longen binnen en wat bubbels verlieten haar mond. Ze was bang. Zou ze verdrinken?

Ruw pakte iemand haar beet en met een ruk werd ze omhoog getrokken. Chriss nam een grote hap lucht maar begon direct te hoesten. Het water was haar luchtpijp binnen gedrongen. Alsof ze doodging, wat ook zo voelde, begon ze te hoesten, en te hoesten, en nog meer te hoesten. Kleine golfjes water verlieten haar mond. Ryan had zich over haar heen gebogen. ''Gaat het..?'' Vroeg hij. ''Adem in..?'' Wat geërgerd duwde Chriss Ryan van zich af onder het luide gehoest. Ze dacht echt even dat ze dood ging. ''Do *ugh ugh!* I look ok*ugh*ay??!'' Wist ze uit te brengen. Ryan liet haar uiteindelijk los. Chriss veegde wat natte haren uit haar gezicht en omklemde haar maag even. Het hoesten was minder geworden en ze kon weer ademen. ''Not cool, Ryan!'' Zei ze wat aangebrand. Chriss bekeek haar eigen spiegelbeeld in het water. Ze zag een bang meisje, ietwat bleek. Chriss probeerde haar ademhaling onder controle te houden. Ze was zich kapot geschrokken. Verdrinkingsdood... haar allergrootste nachtmerrie. Blijkbaar waren vampieren niet haar enige vijand... Chriss sloeg hard in het water en zag hoe haar spiegelbeeld rimpelde.

Ryan zag er oprecht geschrokken uit, het was echt niet zijn bedoeling geweest om haar te verdrinken. Ze mocht een vijand zijn, maar ergens zag hij haar als een vriend. Een klein beetje maar. Het was alsof hij zichzelf probeerde te ontkennen dat het zo was, maar Ryan wist beter. Ryan wreef even wat meoilijk over zijn gezicht, bekeek Chriss toen. "Eerlijk. Kan je zwemmen?" Zijn stem klonk serieus, bezorgd. En als Chriss nu niet inzag dat ze gevaarlijk bezig was, was ze wel heel erg naive. Hij zette een paar stappen opzij, trok Chriss aan haar bovenarm mee. Het leek hem verstandig om niet veel meer te zeggen, hij wist hoe Chriss reageerde als hij he tgoe dprobeerde te praten. "Chriss.. Seriously. Je bevind je op glad ijs." Zei hij toch nog, bekeek haar weer, met diezelfde bezorgde blik die hij voorheen op zijn gezicht had. Chriss maakte dus zeker geen grapje.

Iets schoot hem binnen. Hij kon het haar misschien leren..? Nee, dat was een stom idee. Heel stom. Chriss zou vast niet willen leren van hem. Maar hij kon het toch alsnog voorstellen? "Hey, Chriss. Wil je anders leren zwemmen..?" Vroeg Ryan, heel voorzichtig, alsof hij de konining een ontzettend brutale vraag stelde. Chriss gedroeg zich soms wel een beetje als de konining, vond Ryan. Maar dat zou hij nooit aan haar zeggen, dat zou haar alleen maar bozer maken.
"Hey, Het spijt me, oke?" Zei hij nu, net zo voorzichtig toen Ryan geen antwoord kreeg op zijn voorstel. Hij meende het. En Ryan bood niet vaak zijn excuses aan. Hij wilde er zeker van zijn dat Chriss hem niet haatte door deze actie. Dus bood hij opnieuw zijn excuses aan.

''Eerlijk. Kan je zwemmen?'' Vroeg Ryan nu serieus. Chriss zweeg. Deels omdat ze zich schaamde omdat ze gelogen had, deels omdat ze het antwoord gewoonweg niet uit haar mond kon krijgen. Ze kon niet..... Een arm pakte haar bovenarm beet en ze werd weggevoerd. Als een klein kind liep Chriss mee het water uit, nog steeds zonder een woord te zeggen. Ryan gaf haar nog een kleine 'preek' over dat ze zich op glad ijs bevond. Met andere woorden: ze was een stomme trut en had niet moeten gaan zwemmen. Chriss zuchtte. Maar het ging best goed....tot ze de grond niet meer voelde.

Eenmaal uit het water was Chriss op de grond gaan zitten, haar benen opgetrokken. Ze leunde met haar kin op beide kniëen en staarde naar het water. Misschien was ze ook wel een stomme trut. Weer zuchtte Chriss. Ze leunde nu met haar voorhoofd op haar kniëen en staarde naar haar schoot. ''Nee ik kan niet zwemmen...'' Zei ze uiteindelijk, mompelend. Het was dan uiteindelijk d'r strot uit. Ze durde Ryan niet aan te kijken. Hij zou haar waarschijnlijk nu ook een stomme trut vinden. ''....niet........goed...'' Maakte Chriss er maar van. Haar gezicht zakte wat dieper weg.

''...Wil je anders leren zwemmen..?'' Vroeg Ryan voorzichtig. Chriss keek op. Vroeg hij dat nu aan haar?? Of ze dat wilde. Maar natuurlijk wilde ze dat.. maar.. Chriss keek weer voor zich, naar het water. Nu was ze bang. Wat nou als ze zou uitglijden. Of als ze kramp kreeg. Of wat nou als Ryan verdronk? ''Hey, het spijt me, oké?'' Ryan bood zijn excuus aan. Chriss wist ook wel dat Ryan haar niet opzettelijk wilde verdrinken. En ze was ook niet boos op hem. Niet erg. ''It's okay..'' Antwoordde Chriss na een lange tijd. ''Ik denk alleen niet dat leren zwemmen een goed idee is.. Ik... Misschien ben ik wel gewoo niet gemaakt voor zwemmen..'' Ze sloeg haar ogen neer.

"Nou en. Ik was ook niet gemaakt voor zwemmen, maar kijk wat ik kan onder water. Dus we gaan leren zwemmen." Hij stond op, rekte zich uit en stak overtuigd zijn hand naar Chriss uit. "Doe je mee?" Vroeg hij, een licht glimlachje sierde zijn gezicht. Dat Chriss Ryan's glimlach nog mocht meemaken was een wonder. Want Ryan lachtte niet vak, Alleen als hij enthausiast was, of als hij écht blij was. "Want anders leer je 't nooit." Spoorde hij haar nog aan, wenkte weer met zijn hand totdat ze deze zou beetpakken.

Aan de rand van het meer, het gras, zat een witte wolf. Hoe erg hij ook opviel, hoe slecht Ryan en Chriss hem konden zien omdat ze gewoonweg met hun eigen ding bezig waren. Maar Jae rook een sterke, vieze lcuht van oud lijk.. Een van hen was een vampier.. En Jae deed heel erg zijn best om zich in te houden. Als die vampier... Wie het ook was van de twee, de ander iets aan zou doen, Waarschijnlijk was het d epersoon die de ander wat aan zou doen.. Dan zou hij die vamp aanvliegen en helemaal in stukken scheuren. Hij zou geen genade hebben.

Ryan keek Chriss vragend aan, zijn hand naar haar uitgestrekt. Hij leek vriendelijk. Hij lachte zelfs naar haar. Wacht. Ryan láchte naar haar? Moest hij iets van haar hebben of zo? Of misschien was hij wel gewoon... aardig.. Heel misschien. Chriss twijfelde even. Moest ze het doen? Maar wat nou als het mis ging. Chriss keek langs Ryan naar het water. Ze durfde eigenlijk niet meer. Maar ze wilde dat ook niet tegen Ryan zeggen. Dan dacht hij natuurlijk zeker dat alle weerwolven zulke watjes waren. En daarbij was ze een meisje, ze had een titel te verdedigen.

Chriss stak haar hand uit, pakte die van Ryan beet en trok zichzelf omhoog. ''Kay..'' Mompelde Chriss. Ze volgde Ryan het water in. Maar toen haar voeten in het water stonden, trok ze terug. ''Kunnen we dit ook niet gewoon droog oefenen?'' Vroeg ze serieus, in de hoop haar angst te verbergen. Maar Ryan leek toch echt het water in te willen. Chriss schoof haar voet het water in. Jeez. Daarnet durfde ze nog tot haar heupen en nu niet eens tot haar grote teen. Ryan stond al tot zijn kniëen in het water. ''Misschien een andere keer. Ik denk niet dat.........'' Chriss hield abrupt haar mond. Nee, ze ging het niet zeggen. Dat vertikte ze. ''Stomme bamibal..'' Zei ze zacht.

Het water omringde nu haar kniëen terijl Ryan al tot zijn borst in het water stond. Chriss voeten schuffelde voorzichtig naar voren, in het zand onder water. Ze voelde dat vanaf hier de bodem wat stijler naar beneden ging. ''Als ik weer onder ga, zorg ik er persoonlijk voor dat jij morgen niet meer wakker word, Ryan Stonewell..'' Riep ze naar hem. Het moest zich voordoen als bedreiging maar dat had er nog wel het aller minste van weg. Chriss leek wat met zich zelf te 'strugglen'. Zou ze het doen? Zou ze het niet doen? ''Ik ga terug..'' Zei ze plots.

"Sh, rustig." Diezelfde stem zette Ryan op als de nacht dat hij Chriss had gebeten. Een kalme stem die Chriss toen ook gerust ahd gesteld. "Hier.. Ik hou je vast. Oke? Mag ik je vasthouden?" Aarzelend legde Ryan zijn handen om haar middel, duwde haar omhoog zodat ze verticaal in het water lag, op zijn handen. Hij wilde haar niet laten verdrinken en zeker geen pijn doen. Hij kon zichzelf niet nóg een dood veroorloven. Er waren al genoeg doden gevallen.

Leren zwemmen was moeilijk, vooral als je wat ouder was, dan was het nóg moeilijker om te leren. Maar Ryan deed zijn best. En een groot verantwoordleijksheid gevoel overviel hem. Waar was hij in godsnaam mee bezig? Het maakte niet uit waar hij mee bezig wa,s hij was zeker van zijn zaak en dat zou hij Chriss ook laten merken, in zo'n situatie kon dat alleen maar helpen. "En nu rustig blijven. Armen.. benen.." Dezelfde woorden die Chriss had gebruikt om te leren zwemmen zei hij nu kalmpjes op, als hij nu zelf in paniek zou schieten zou dat Chriss ook niet helpen. "En als je denkt dat je wegzakt ga je staan. Want we zijn niet diep. Oke?" Hij klonk bijna als haar vader.

Ryan suste Chriss direct. En op de een of andere vreemde manier luisterde ze naar hem. Ze draaide zich niet om om weg te lopen. Ze bleef staan en keek wat onzeker naar het water. ''Mag ik je vasthouden?'' Vroeg Ryan. Haar vasthouden? Chriss knikte uiteindelijk. Ze voelde Ryans handen om haar middel. Langzaam werd ze omhoog geduwd. Ze lag nu horizontaal in het water, in een zwemhouding. Althans, ze dreef op Ryans handen. Wat onhandig hield Chriss haar handen half voor zich. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen. ''Ryan?'' Vroeg Chriss plots. Het kwam er nogal abrupt uit. Ze keek hem niet aan. ''Laat me alsjeblieft niet vallen...''

Ryan gaf Chriss hier en daar instructies hoe ze haar lichaam moest houden. En vooral, hoe ze haar armen en benen moest bewegen tijdens het zwemmen. Het waren precies dezelfde instructies die ze zichzelf hardop had verteld, een paar dagen geleden, bij het meer. En ze wist het ook wel, wat ze moest doen. Alleen het uitvoeren ervan was wat lastig. Het was veel makkelijker gezegd dan gedaan. Letterlijk. ''En nu rustig blijven.'' Begon Ryan. ''Armen.. benen..'' Chriss deed zoals Ryan zei. Het zag er alleen nog wat ongelukkig uit. Waarschijnlijk zag het er zelfs belachelijk uit. Een vampier die een hulpeloze weerwolf leerde zwemmen. Dat was zoiets als een omgekeerd sprookje. Maar waar was de prins die haar wakker zou kussen? Zwemmen.. ze kon het gewoon niet.

Af en toe liet Ryan zijn handen wat verder naar beneden zakken om te kijken of Chriss het lukte om zelf te blijven drijven. Alleen schrok Chriss zich telkens een ongeluk. Uit reflex pakte ze zijn handen beet die onder haar lagen en trok ze weer omhoog. ''Ryan, serieus.... don't do that..'' Zei ze wat gepikeerd. Ze wilde niet alleen drijven. Dan zou ze zinken. Dat was het enige wat er door haar hoofd ging.

Hij wist nie tof het zijn verbeelding was of dat het echt zo was, Maar het leek dat Chriss beetje bij beetje steeds zekerder in het water bewoog. Om een of andere reden moest hij er om glimlachen. Gewoon het feit, dat hij anderen iets kon leren, iets voor een ander kon betekenen maakte hem nóg zekerder van zijn zaak. Misschien werd hij wel zwemleraar. Ryan lachtte om zijn eigen gedachte, focuste zich toen weer op Chriss, die nog steeds ietwat angstig op zijn handen lag.

Na een tijdje schoof Ryan heel stiekem, voorzichtig zijn handen onder Chriss vandaan, deed enkel een stap naar achter. "Het is hier ondiep." Mompelde hij, terwijl Chriss zonder dat ze het zelf doorhad zelf aan het zwemmen was, stond Ryan er maar tot zijn middel in. Oke, genoeg. Tijd om het CHriss te laten weten. "Zeg, Chriss. Je zwemt al 5 minuten zelf." De jongen had een scheve grijns op zijn gezicht die je er wel af zou willen slaan. Maar Chriss was veel te druk bezig met haar hoofd boven water houden, En wonder boven wonder lukte dat haar bijzonder goed. "Wolven kunnen dus wél zwemmen." Voegde hij daar nog aan toe.

''Zeg, Chriss.'' Zei Ryan na een tijdje. ''Je zwemt al 5 minuten zelf.'' Chriss staakte op dat moment al haar bewegingen. Ryan had haar niet meer vast?? Chriss keek naar beneden, onder zich. Ze schrok. Ze dacht even dat ze geen bodem zag. Wat paniekerig begon ze met haar armen te bewegen en voelde haar lichaam naar beneden zakken. Maar al snel voelde ze het zachte zand dat op de bodem lag onder haar tenen. Haar hart bonkte even in haar borstkas. Ze zwom... Ze had gezwommen... Wat ongelovig keek Chriss Ryan aan. "Wolven kunnen dus wél zwemmen." Daar stond hij. Met een soort kwajongens grijns op z'n gezicht. Chriss wist even niet wat ze moest doen. Een onzeker glimlachje verscheen langzaam op haar gezicht. Ze wilde hem bedanken maar wist niet zo goed hoe. Zou ze hem een hand moeten geven. Nee.. Nee dat was echt.. raar. Een knuffel misschien? Maar was dat niet té... tjsah.. té wat? Waren ze nu vrienden.. of zo..? Chriss liep op Ryan af en bleef voor hem even stil staan. ''Thanks..'' Zei ze en ze produceerde een half glimlachje. ''Ik bedoel.. Ik dacht dat ik het niet kon.. En jij zei-... Just thanks..'' Ze keek voor een moment naar het water. Ze zag haar eigen weerspiegeling in het water. Die van Ryan was weg. Dat was een van de vele consequenties die een vampier met zich meedroeg. Geen spiegelbeeld.

''Hm.. Ryan?'' Begon Chriss plots. Ze staarde nog steeds naar het water naast zich. ''Over gisteren...'' Ze vouwde haar armen om haar middel heen en keek Ryan aan. Hoe moest ze dit vragen? 'Heb je me gisteren leeggezogen als een of andere prooi?' Nee, natuurlijk kon ze dat niet zeggen. Misschien had ze het helemaal niet moeten vragen. Het was ook wel stom geweest. Chriss keek Ryan aan zonder wat te zeggen. Konden blikken werkelijk meer zeggen dan duizend woorden?

Ryan bleef daar wat sukkelig staan, toekijkend hoe Chriss in het water zich voortbewoog. Het was Chriss goed gelukt, en Ryan ook. Gelijk schoot hij in d everdediging toen het leek alsof Chriss weer in paniek raakte, maar het lukte haar zelf om weer terecht te komen op de bodum. Hij lachtte alleen maar om de meerdere bedankjes die Chriss hem gaf, het was niets. "It was nothing." Herhaalde hij zijn gedachtes. Het was even stil. Zijn blik gleed over het meer, over zijn reflectie in het water die er niet was, en toen naar die van Chriss. Alsof Chriss gedachten kon lezen, stelde ze een vraag.

"Over Gisteren.." Ryan zijn gezichtuitdrukking zakte 3 verdiepingen omlaag. Hij schaamde zich overduidelijk. De jongen sloeg zijn armen defensief over elkaar, hij had het gevoel dat Chriss hem elk moment ging preken. De woorden bloedzuiger, etc.. Zouden hem om zijn oren vliegen. ...Maar er kwam niets meer dan een veelbetekende blik. Als hij nu gedachten kon lezen, was dat wel heel handig geweest. Maar om een of andere reden lukte dat niet, bij Chriss. Waarschijnlijk was ze een ingewikkeld persoon. Daarbij grens hij kort terwijl hij Chriss bleef aankijken. Ja, Chriss was overduidelijk ingewikkeld.

"Gisteren..?" Ryan stapte op Chriss af, liet zijn vingers onderzoekend, zonder te vragen even over de wond gaan die Ryan had neergezet, gisteren. Zijn blik gluurde naar Chriss, om haar reactie te peilen. Of ze een schrikreactie zou hebben, of gewoon zou blijven staan. Het speet hem namelijk elke keer weer als mensen bang voor hem waren, maar soms kon het hem ook helemaal niets schelen. Was het zijn schuld dat ze bang waren..? Ja, hij beet, maar dat was.. Iets wat bij hem hoorde. Al die verhaaltjes die mensen er omheen verzonnen, was de echte angst van mensen. Dood en verderf, eeuwige vloeken, en zo kon je nog wel even doorgaan. Ryan kon je het volgende vertellen: Hij vervloekte geen mensen. En hij wilde al helemaal geen mensen doden. ....Met zin.

"Ik had je gebeten." Momeplde hij droog. Ja, kut, dat wist ze zelf ook wel. Wat diepliggende info was wel wat handiger geweest in deze situatie. "Ik ben je dankbaar, toen ik gek werd, stond je je bloed af. Door de verdoving weet je vrijwel niets meer." Legde hij uit. Daarna deed hij een paar stappen naar achteren, om een afstand tussen hen te creeeren.
Alles was rustig, totdat Ryan de geur van een ander wezen op ving.. Weerwolf...

Jae zat daar geamuseerd te kijken, tot hij iets op ving over gebeten worden.. Gebeten..? Vampier. Duidelijk. Het deed zijn bloed doen koken, het woord alleen al. En nu hij wist wie van de twee het was- Die bleke, ziek uitziende jongen, die viezerik die aan ZIJN soortgenoot zat, zou hij neergaan. Stapje voor stapje kwam Jae de bosjes uit, zijn witte vacht leek bijna te glanzen in de zon die er op stond. Met een mank loopje kwam hij steeds dichterbij, Ryan had niets door. Totdat Jae laag op de grond ging, en boos blafte. Met zijn oren in zijn nek en een grommend geluid zette hij nog één voorzichtig stapje.. Voordat hij roekeloos op de twee in het water afstoof.

"Gisteren..?" Ryan stapte langzaam op Chriss af. Chriss bleef Ryan's bewegingen nauwkeurig volgen. Zijn ademhaling, oogopslag en kleine bewegingen. Er zat een klein patroon in, merkte ze. Ze voelde een paar vingers in haar nek. Ryan liet zijn vingers even over haar nek glijden, daar waar de wond zat. Chriss veroerde zich niet. Ze liet het toe. Maar iets zeggen deed ze niet. Beide blikken kruisde voor een moment. Ryan leek iets met zijn blik te bedoelen. Hij keek wat onderzoekend. "Ik had je gebeten." Zei hij uiteindelijk. Zijn hand gleed langzaam weer uit haar nek. Dus toch, dacht Chriss. Het was geen droom geweest..

"Ik ben je dankbaar,'' Verbrak Ryan opnieuw de stilte. Chriss keek Ryan gefocusd aan. Ze wilde alles horen, wat er gisteren gebeurd was. Ookal wist ze dat er een kans in zat dat hij misschien niet alles vertelde. Ze wist immers toch niets meer. ''Toen ik gek werd, stond je je bloed af. Door de verdoving weet je vrijwel niets meer." Chriss probeerde te glimlachen, het lukte maar half. ''Blij dat ik heb kunnen helpen.... min of meer..'' Mompelde Chriss. Ze legde haar hand weer in haar eigen nek. Het was nog steeds gevoelig. ''Zeg, er zitten toch geen enge dingen aan verbonden hè?'' Zei ze nu, haar blik wat meer serieuzer. ''Like, dat ik dalijk ook ineens bloed wil drinken.. of dat ik jou moet gaan gehoorzamen als mijn 'meester'...'' Bij dat laatste moest Chriss lachen. Het kwam er ook best wel lomp uit en eigenlijk sloeg het ook nergens op. Maar toch, alleen Ryan kende de consequenties..

Luid geblaf klonk een eindje achter hen. Chriss rechtte direct haar rug. Ze kende dat geblaf. Werewolve... Chriss hoofd draaide de richting in waar het geluid van kwam. Daar zag ze 'm zitten. Een prachige, wit gekleurde weerwolf. Mannelijk, herkende Chriss. Ze kneep haar ogen even samen om het dier goed te bekijken. Hij leek... boos.. Chriss' ogen werden groter toen het dier opeens dichter bij kwam. Met een rotvaart kwam hij op hen af. Chriss keek naar Ryan. Hij had 'm geroken.. De weerwolf had Ryan geroken.. En nu was ie wild geworden. Voor ze beide ook maar iets konden doen was het dier al bijna bij hen aangekomen. ''RYAN KIJK UIT!'' Gilde Chriss en met een rotkracht duwde ze Ryan opzij, hopend dat hij achterover het water in zou vallen. De wolf was recht op Chriss af gesprongen, die op Ryans plek was gaan staan. Een zwaar gewicht drukte haar naar achteren, het water in. Golven water vlogen door de lucht en Chriss voelde zich naar beneden zakken. Alles ging heel langzaam. Ze kon niet goed meer voelen of de wolf nog op haar lag of niet. Ze opende haar ogen, onder water. Nee... ze zou niet verdrinken... Ryan had het haar geleerd.. ze-... ze kon zwemmen. Chriss probeerde uit alle macht haar armen en benen te bewegen. Het leek op een soort zwembeweging. Uiteindelijk kwam Chriss boven, spartelend. Toen ze eenmaal de bodem weer onder haar voeten had terug gevonden, stond ze op. Ze nam een grote hap lucht en heeg wat. Driftig keek ze om zich heen. Waar was de wolf. En nog belangrijker: waar was Ryan?!

Ryan lachtte zacht om de opmerking van Chriss. Hem gehoozamen? Nee, gelukkig niet. Hij had écht geen behoefte aan slijmerige slaafjes die alles deden wat hij zei. Ach, misschien wel handig, maar.. Nee. "Wil je dat dan?" Ryan stak zijn tong uit, zette een stap naar achteren alsof hij een klap van Chriss ging ontwijken. Maar die klap kwam gelukkig niet. Maar helaas wel een duw in het water...

Ryan schrok zich een ongeluk toen hij het geblaf van een weerwolf hoorde, in een flits zag hij de witte wolf in Chriss' nek springen. Maar uiteindelijk belandde hij in het water en piepend spartelde de wolf aan de kant, zijn vacht compleet doorweekt, angstig. Maar Jae was niet de enige die in het water terecht was gekomen. Ryan ook, van schrik was hij vergeten een hap adem te nemen en nu voelde hij zijn longen volstromen met water. Een akelig gevoel wat hij niet tegen kon gaan, een paniek overvloog hem wat ervoor zorgde dat al zijn zinnen op hol sloegen en de jongen wild met zijn armen in het water begon te slaan. Maar het water in zijn longen was zwaar, wat hem naar de bodem liet zinken. Bubbels waren het enige teken van Ryan wat nog boven kwam. Wat schrik met je kon doen...

Jae zat nu, doorweekt, bibberend aan kant in zijn wolvengedaante, grommend naar de bubbels die boven water kwamen. Een veronschuldigende blik kwam in zijn ogen toen hij de boze ogen van Chriss zag. Er was niets aan de hand geweest, kon hij in haar ogen aflezen. En waarschijnlijk had hij hun momentje verpest. Maar! De vampier was verdronken, en dat was goed. Toch? TOCH? Of had hij zoals gewoonlijk weer iets gedaan waardoor hij zichzelf in de problemen had gekregen..?

De oren van de wolf verdwenen, en langzaam begond e wolf te veranderen in een jongen die zijn borstkas had ontbloot. Hij keek wat geschrokken naar zijn handen, toen weer naar Chriss en maakte aanstalten om weg te lopen, maar om een of andere reden hielden de ogen van Chriss hem tegen. Ze was beeldschoon. Als hij niet kleurenblind was geweest, kon hij nóg beter zien hoe mooi ze was. Maar hierover iets zeggen, was waarschijnlijk niet zo verstandig. Wat paniekerig keek hij om zich heen. Moest hij het water inspringen om die gozer op te duiken..? Maar hij kon niet zwemmen.. Moest hij dan blijven zitten? nee, dan zou hij een weerwolf bovenop zich krijgen. Weglopen dan..? Jae wist het even niet. Wat versuft haalde hij zijn handen door zijn natte haren.

''RYAN!'' Chriss had zijn naam al geroepen voor dat ze het door had. Wild begon ze met haar handen door het water heen te wroeten. Hij was weg. Was hij verdronken? Naar de bodem gezakt? Chriss hield haar hart vast. Verdrinkingsdood..... Chriss hoorde wat geluid, een paar centimeter van haar vandaan. Er kwamen een paar bubbeltjes omhoog. Chriss keek naar beneden en zag inderdaad een vage schim langzaam wegdrijven, naar het diepe.. Ze raakte in paniek. Ze moest duiken, het water in. Ryan zou verdrinken. Misschien was hij al... Chriss boog zich voorover en nam een grote hap lucht. Ze moest dit doen.

Ze bewoog langzaam in het water. Haar benen en armen uitgestrekt. Een paar meter onder haar zonk Ryan. Als ze niet snel was, was het te laat. Chriss trappelde met haar voeten en duwde zichzelf naar beneden. Haar hand nog steeds uitgestrekt naar beneden. Nog 2 meter..... Zo snel ze kon begon ze te trappelen. Nog 1.... Haar adem was bijna op. Ze kreeg het benauwd en haar borstkas begon te drukken. Haar hand zocht iets om vast te grijpen. Ze had zijn onderarm te pakken. Wild gaf ze een ruk aan zijn arm en trok hem naar boven. Ryan was zwaar, zelfs onder water. Chriss keek omhoog, naar het wateroppervlak. Ze begon te zwemmen.

Alsof ze bijna stikte nam ze een enorme hap lucht toen ze boven was. Ze had Ryan om zijn middel vast, zodat zijn hoofd boven was. Slapjes hing hij over haar heen. Haar kracht was afgenomen. Ze moest hem aan land zien te krijgen voor ze beiden naar beneden zouden zakken. Chriss voelde langzaam de bodem weer oplopen naar boven. Toen ze weer kon staan stak ze haar beide armen onder Ryans oksels, zodat ze hem wat makkelijker kon wegslepen.

Eenmaal aan de waterkant legde ze hem plat op zijn rug neer. Zijn voeten lagen nog een klein stukje in het water maar zijn lichaam lag op de droge grond. ''Ryan... Hé, Ryan?'' Begon Chriss nu. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen nu. ''Kun je me horen?'' Geen reactie. Chriss knielde naast Ryan neer. Ze begon hem kleine klapjes in zijn gezicht te geven. ''Ryan!!'' Riep ze nu wat harder. Nog steeds niks. Zijn longen, dacht Chriss toen. Hij moest veel water hebben in geslikt. Ze begon hem een aantal hartmassages achter elkaar te geven. 30 Borstcompressen gevolgd door......... Chriss stopte even. Officieel moest ze hem daarna een mond-op-mondbeademing geven. Even twijfelde ze maar uiteindelijk zette ze dan toch haar lippen op die van Ryan. Ze kneep zijn neus dicht en begon lucht in zijn longen te blazen. Weer drukte Chriss 30 keer op zijn borst, gevolgd door nog een mond-op-mondsessie. Chriss hield haar vingers zowat gekruist. Tot nu toe kwam er weinig reactie. Chriss voelde dat haar ogen zich vulde met tranen. Waarom voelde het nou alsof ze moest huilen. Wild veegde Chriss haar opkomende tranen weg. ''RYAN!! STOMME IDIOOT...'' Schreeuwde ze hem met tranen in haar ogen toe, alsof hij haar kon horen. Ze begon weer op zijn hart te drukken maar na de 5e borstcompressie stopte ze. Ze liet haar handen in haar schoot zakken. ''Wordt nou wakker..'' Zei ze zacht.

Ryan dacht dat het voorbij was. Dit alles, zijn hele leven. Het schoot hem niet eens binnen dat hij onsterfelijk was. Maar als hij niets zou doen, zou hij hier verslapt op de bodem blijven liggen. Vaag kon hij wat grepen naar zijn arm zien, een wazig gezicht.. Chriss..? Hij wist he tniet zeker. Langzaam verloor hij zijn bewustzijn, en zakte steeds verder weg het water in.

Maar Chriss liet dat niet zomaar gebeuren. Ze greep hem beet bij zijn onderarm en trok hem het land op, waar Ryan bijna levenloos bleef liggen. Zijn huid leek nu nog bleker dan normaal en zijn ogen waren gesloten achter zijn oogleden. Eerste borstcompressie. Geen reactie. Ryan voelde lucht in zijn longen stromen, het bewustzijn kwam langzaam terug. Tweede borstcompressie. Derde... Ryan greep naar zijn borst, schoot overeind en hoestte ongelukkig een hoop water, het kon wel een liter of twee zijn, als dat in zijn longen zou passen. De jongen spuugde proestend wat slijm naast zich uit en liet zich zakken op de grond, wat levenloos bleef hij liggen. Maar hij ademde, en had zijn ogen op een kier geopend. Een stom, versuft grijnsje verscheen op zijn gezicht, en zijn ogen zochten naar die van Chriss.
"Chriss.." Mompelde Ryan alsof hij nogsteeds dood aan het gaan was. "Ik ben onsterfelijk. Weet je nog?" Dat kon zo zijn, maar hij had met geen mogelijkheid van de bodem af kunnen komen. Het water in zijn longen was te zwaar geweest, en het was alsnog een stom idee geweest om onder water te proberen ademen. Maar hij was haar dankbaar, heel erg zelfs. Had hij daar blijven liggen in het water, was hij wél dood geweest.
"Bedankt. Chriss..? Dankje. Ik was anders de rest van mijn leven op de bodem blijven liggen.." Herhaalde hij meerdere malen, een glimlach stond op zijn gezicht terwijl hij voorzichtig zijn handen op de grond zette en zichzelf omhoog van de grond duwde. Hij bekeek Chriss haar bezorgde blik. "En wie red nu wie?" Ryan maakte aanstalten om naar haar gezicht te reiken, om deze aan te raken. Maar hij werd gestoord door een kuch van een jongen die halfnaakt verderopzat. Gelijk stonden Ryan nekharen overeind, en maakte aanstalten om weg te kruipen en die gozer eens flink in elkaar te rammen...